" ... Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη..."

Το τραγούδησε η Μελίνα το '76 στην "Προσευχή της Παρθένου" σε μουσική Μάνου και ίσως είναι η μεγαλύτερη αλήθεια που λέχθηκε ποτέ περί του έρωτος.
Και πως θα μπορούσε ο έρως να είναι κάτι άλλο; Αυτοί που ερωτεύτηκαν πολύ, το ξέρουν.
Νομίζεις οτι έχεις τακτοποιήσει τη ζωή σου, τις ώρες της μέρας και της νύχτας σου, έχεις αλφαδιάσει τα αισθήματα και τις αντιδράσεις σου και καμαρώνεις οτι είναι όλα under control.
Και στην επόμενη στροφή, σκάει μπροστά σου το αναπάντεχο. Ο ΕΡΩΣ.

Και φέρνει τα πάνω κάτω και τα δεξιά αριστερά (ή ανάποδα αν προτιμάτε). Και χάνονται οι ώρες της μέρας, αναστατώνονται οι νύχτες, άσε πιά τα αισθήματα και τις αντιδράσεις σου. Χάνεις τις ανάσες σου, ψάχνεις τους χτύπους της καρδιάς σου, δεν (περι)ορίζεις τις σκέψεις σου. Κουβάρι η ζωή σου, ατέλειωτες οι στιγμές που βρίσκεσαι μακριά από τον έρωτά σου.

Πονάς, κι'αυτός ο πόνος από το βέλος του μικρού φτερωτού θεού που στριφογυρνάει θαρρείς στο πιό ευαίσθητο σημείο της καρδιάς , σου θολώνει το μυαλό και την κρίση. Πόνος τρομερός, αφόρητος, μα συνάμα γλυκός, ηδονικός. Νιώθεις οτι παραφρονείς.

Αλήθεια είναι. Ετσι γίνεται. Ετσι θα γίνεται κάθε φορά. Και κάθε φορά θα είναι το ίδιο, ο ίδιος πόνος, η ίδια παραφροσύνη. Τα καλύτερα της ζωής μας, μόνο μέσα από πολύ πόνο τα ζούμε. Γιά να μπορούμε να τα θυμόμαστε γιά πάντα.

Μη γκρινιάζετε λοιπόν. Γιορτάστε τον έρωτα κι΄ας είναι μέσα από ροζ καρτούλες ή σοκολατάκια με σχήμα καρδιάς ή ένα κόκκινο μπουκέτο, που διαλέχθηκαν ανάμεσα από χίλια άλλα ίδια. Κι'ας είναι έστω μία μόνο φορά τον χρόνο. Γιορτάστε, γιατί το χέρι που τα διάλεξε, είναι το χέρι του έρωτός σας.