Κάνει ζέστη απόψε. Ιδρώνεις. Ισως φταίει και το ρούμι, ίσως και η απίστευτη προσπάθεια που κάνεις κάθε φορά που θέλεις να μετακινηθείς. Σαν να έχουν σίδερο δεμένο πάνω τους τα πόδια σου, σαν εκείνες τις μπάλλες με τις αλυσίδες των φυλακισμένων. Νομίζεις πως ακούς και τον ήχο τους που σέρνονται, ώρες-ώρες.
Εγκατάλειψη, αυτή είναι η λέξη που ταιριάζει. Τι θες και ζεις ακόμη; Τι περιμένεις; Αφού ούτε προσμένεις ούτε ελπίζεις ούτε ονειρεύεσαι τίποτε. Μονάχα αναπνέεις. Και πίνεις, πίνεις, πίνεις να ξεχάσεις τι; Να ξεφύγεις από ποιόν; Μόνος σου ήσουν από πάντα, χωρίς φιλίες ξεχωριστές, χωρίς έρωτες νοσταλγικούς, χωρίς σχέσεις ξεμυαλίστρες. Τίποτε δεν σε συγκίνησε ποτέ, τίποτε δεν σε άγγιξε, τίποτε δεν πέρασε την γραμμή υπεράσπισής σου. Τίποτε δεν άφησες ποτέ να ακουμπήσει πάνω σου. Δεν έμαθες ποτέ να είσαι ευτυχισμένος, δεν θέλησες, δεν επέτρεψες καμμιά πολυτέλεια αισθημάτων να γεμίσει έστω ένα μικρό κομμάτι σου. Τα χρόνια σε έκαναν ακόμα πιό σκληρό, η μοναξιά πέτρωσε τα πάντα γύρω σου. Τι περιμένεις λοιπόν; Τι σε κρατάει ακόμα; Θαρρείς πως εκεί βαθειά, μέσα στο κλειστό πιά κουτί της Πανδώρας υπάρχει κλειδωμένη η ελπίδα; Παραμύθια ... Τίποτα δεν υπάρχει. Ολα είναι ψευδαίσθηση. Καλά έπραξες. Ολοι μόνοι τους καταλήγουν, πληγωμένοι και μετανιωμένοι. Τουλάχιστον εσύ δεν πληγώθηκες, δεν μετάνιωσες.
Δεν έζησες. Φυλακισμένος σε μιά φυλακή χωρίς τοίχους, καταδικασμένος σε καταδίκη χωρίς τέλος. Περπατάς πάνω στην ευθεία γραμμή και δεν σε νοιάζει πότε θα τελειώσει. Χωρίς κανένα άγχος .... πόσο τυχερός είσαι...

Κι'όμως είμαι ακόμα εδώ

Εδώ είμαι. Ακόμα. Παρακολουθώ (τις εξελίξεις), διαβάζω (άλλους), σχολιάζω (σπάνια), ψάχνω (τα διαφορετικά). Κάθε βράδυ νιώθω κουρασμένη, εξαντλημένη σχεδόν, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο το πρωί είμαι (σχεδόν) καλά. Μάλλον δεν μπορώ να οργανώσω τον χρόνο μου, το κλισέ "δεν μου φτάνει ο χρόνος" δεν το δέχομαι. Μάλλον περνάω φάση, ίσως φταίει και η μικρή που δεν είναι πιά και τόσο μικρή και ξέρετε τι λένε γιά τα παιδιά και τα βάσανα... μαζί μεγαλώνουν. Τέλος πάντων δεν είναι της φύσης μου να γκρινιάζω. Κάτι φταίει και θα το βρω και θα το ξεπεράσω όπως σχεδόν πάντα. Το θέμα είναι οτι είμαι εδώ. Ακόμα.

Με την τέχνη δεν έχω πολύ καλές σχέσεις, ωστόσο με γοητεύουν τεχνίτες με διαφορετικότητα. Θέλω να μοιραστώ σήμερα μαζί σας έναν τέτοιο.

Λέγεται Peter Callesen και γεννήθηκε το 1967 στη Δανία.

Με έκανε να νιώσω λίγο περισσότερο σεβασμό γιά τή στίβα του Α4 που είναι στριμωγμένη στον εκτυπωτή μου.

Με την ευκαιρία, καλή χρονιά σε όλους. Μη σας βάλει κάτω που είναι δίσεκτη. Τόσες περάσαμε.

Το Κράτος, η αβάσταχτη υπερβολή των τηλεοπτικών μέσων και η αδιαφορία του να είσαι Ελληνας.

Ξέροντας οτι αν γράψω γιά υπερβολές κινδυνεύω να γίνω υπερβολική η ίδια, αποφάσισα να πω αυτά που σκέφτομαι γιά τις πυρκαγιές της Πελοποννήσου και της Εύβοιας. Αν κάποιοι ενοχληθούν με τις σκέψεις μου αυτές, τους ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη ... αλλά αυτό είναι ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ηλεκτρονικό ημερολόγιο και οφείλω στον εαυτό μου να γράφω αυτά που με εκφράζουν.

Δεν αμφισβητώ ούτε μιά στιγμή οτι οι πυρκαγιές ήταν τραγικές, καταστροφικές και προκάλεσαν πολύ πόνο και αγανάκτηση στους ανθρώπους που χτυπήθηκαν.
Αποφάσισα να γράψω τώρα, γιατί μέσα στην φρενίτιδα των επερχόμενων εκλογών ο κουρνιαχτός των πυρκαγιών έπεσε (ελπίζω να μην ξεχάστηκε κιόλας, όπως συνηθίζουμε).

Οι "εκ των έσω" πληροφορίες μου γιά το θέμα προέρχονται από δύο άτομα, τα οποία - γιά διαφορετικούς λόγους το καθένα - δεν θα είχαν κανένα λόγο να εφεύρουν γεγονότα που δεν έγιναν.
Η συνάδελφός μου - ας την πούμε Ελένη - είναι εθελόντρια διασώστης και βρέθηκε στην Πελοπόννησο γιά τις καλοκαιρινές της διακοπές εκείνες τις μέρες. Μίλησε με πολλούς χτυπημένους από την φωτιά ανθρώπους και αυτό που της έμεινε σαν εντύπωση ήταν, οτι στα χωριά κοντά στις περιοχές που καιγόταν και τα οποία δεν κινδύνευαν, οι κάτοικοι έπιναν καφέ στο καφενείο τις πλατείας (άσε, μακριά από μας κι' όπου θέλει ας είναι). Αρα η φράση "...κανείς δεν ήρθε να μας βοηθήσει..." προφανώς δεν εννοούσε μόνο τους πυροσβέστες.
Ο φίλος μου - ας τον πούμε Κώστα - είναι από τον Μελιγαλά. Οταν άκουσε τους δημοσιογράφους των τηλεοπτικών καναλιών να μας (παρα)πληροφορούν οτι ο Μελιγαλάς κινδυνεύει "ΑΜΕΣΑ" και οτι "...καίγεται ήδη η βιομηχανική ζώνη...", πανικόβλητος τηλεφώνησε στους δικούς του γιά να μάθει. Του απάντησαν οτι η φωτιά ήταν τουλάχιστον 5 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό. Εκτός αυτού, ο δήμαρχος είχε ήδη οργανώσει εκστρατεία και με χωματουργικά μηχανήματα και τρακτέρ είχαν δημιουργήσει αντιπυρική ζώνη πλάτους 100 μέτρων γύρω από το χωριό τους.

Λέω εγώ τώρα, ειλικρινά χωρίς καμμιά διάθεση κομματικοπολιτικολογίας: Ο Καραμανλής βγήκε την δεύτερη μέρα των πυρκαγιών και κήρυξε την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αυτό σημαίνει, οτι οι τοπικοί άρχοντες αποκτούν αυξημένες αρμοδιότητες, κάτι γιά το οποίο συχνά-πυκνά διαρηγνύουν τα ιμάτιά τους οτι τους στερεί η κεντρική εξουσία. Κανένας τοπικός άρχοντας δεν φαίνεται να χρησιμοποίησε αυτές τις αυξημένες αρμοδιότητες. Ολοι περίμεναν να δράσει η κεντρική εξουσία, την οποία μονίμως κατηγορούν οτι τους δένει τα χέρια.
Η αλήθεια είναι οτι ναι, σ'αυτή την τεράστια καταστροφή, το κράτος δοκιμάστηκε και απέτυχε. Κράτος όμως δεν είναι μόνο η κυβέρνηση. Κράτος είμαστε όλοι. Πολίτες, κοινοτάρχες, δήμαρχοι, νομάρχες, παρατρεχάμενοι.
Το Κράτος απέτυχε ... όχι λάθος, ... το Κράτος ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ.

Κάποια στιγμή γυρνώντας σπίτι από τη δουλειά, μέσα στο αυτοκίνητο, άκουγα στο ραδιόφωνο κάποιον (καθηγητή ή όχι, δεν θυμάμαι) που μιλούσε γιά το θέμα. Εμεινα 10 λεπτά παρκαρισμένη έξω από το σπίτι, μόνο και μόνο γιά να ακούσω αυτά που έλεγε, γιατί μου φάνηκαν τρομερά ενδιαφέροντα. Ελεγε λοιπόν οτι φωτιές πάντα υπήρχαν, δεν ανακαλύψαμε ξαφνικά τον τροχό. Αλλά τα παλιά χρόνια, οι αγρότες ήξεραν να κάνουν αντιπυρικές ζώνες, ήξεραν να αντιμετωπίζουν τις μικροεστίες. Μετά έγινε η πυροσβεστική - οι αγρότες περίμεναν τους πυροσβέστες, μετά πήραμε αεροπλάνα - οι πυροσβέστες περιμένουν τα αεροπλάνα. Το Μάνα εξ ουρανού.
Μέγιστο λάθος - έλεγε πάλι ο κύριος του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι και του ζητώ συγγνώμη γιατί έτσι δεν μπορώ να του αποδόσω τα εύσημα - η παραχώρηση της φύλαξης και πυρόσβεσης των δασών στην Πυροσβεστική ενώ πριν, αρμόδια (υποθέτω και πολύ πιό αποτελεσματική) ήταν η Δασική Υπηρεσία.
"Η δασική πυρκαγιά είναι σαν ανταρτοπόλεμος. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με παρατεταγμένες τις δυνάμεις σε αναμονή. Θέλει επίθεση. Η δασική φωτιά αντιμετωπίζεται μόνο με φωτιά, το λεγόμενο αντιπύρ. Βάζεις δηλαδή εσκεμμένα φωτιά σε ένα κομμάτι, έτσι ώστε όταν η φωτιά φτάσει εκεί συναντά καμμένο μέρος και μην έχοντας τίποτε να κάψει, σβήνει. Αυτό μόνο οι ΔΑΣΟπυροσβέστες ξέρουν και μπορούν να το κάνουν. Δεν υπάρχει δύσβατη περιοχή γιά τους δασοπυροσβέστες. Δύσβατες είναι οι περιοχές μόνο γιά τα πυροσβεστικά αυτοκίνητα."
Αυτά και άλλα συγκλονιστικά - γιά μένα - ειπώθηκαν εκείνη τη μέρα στο ραδιόφωνο.
Αυτά και η - ως συνήθως - υπερβολή των γεγονότων που ακολούθησε τις επόμενες μέρες, με "ανάγκασαν" να γράψω.

Οπως είπα και πριν, δεν αμφισβητώ την τραγικότητα και το μέγεθος της καταστροφής. Ομως οι συνεχείς αναφορές στο "κάηκε όλη η Πελοπόνησσος", τόσο των (α)διαφόρων δημοσιογράφων όσο και των (α)διαφόρων πολιτικών, ειλικρινά με εκνευρίζουν.
Δείτε εδώ την εικόνα της Πελοπονήσσου μετά τις φωτιές. Εμένα τουλάχιστον, δεν μου φαίνεται να κάηκε όλη η Πελοπόνησσος. Αραγε είναι ίδιο της φυλής μας να υπερβολικοποιούμε τα πράγματα γιά να μπορούμε να φωνάζουμε και να αναζητούμε ευθύνες αλλού;

Αν ο καθένας μας φρόντιζε την αυλή και το τριγύρω του σπιτιού του, δεν θα ήταν πιό εύκολα τα πράγματα; Μήπως το ίδιο δεν γίνεται και τον χειμώνα όταν χιονίζει; Ολοι περιμένουμε το Κράτος να καθαρίσει την αυλή μας. Και τα άπλυτά μας...΄
Εμείς δεν φταίμε ποτέ, δεν είμαστε ποτέ και γιά τίποτε (και με τις δύο έννοιες) υπεύθυνοι.
Εμείς μιά ζωή θα περιμένουμε το Μάνα εξ ουρανού που (σχεδόν) ποτέ δεν έρχεται.

Εεεεε!!! Εσείς εκεί έξω .... το "συν Αθηνά και χείρα κίνει" το θυμάται κανείς;;;;
Μπα, που καιρός γιά τέτοια τώρα ... Ασε που αρχίζουν και οι ειδήσεις στην τηλεόραση και τι να πρωτοδείς ... άκουσα οτι σε κάποιο κανάλι θα έχουν την Μπακογιάννη με τον Βενιζέλο και σε κάποιο άλλο τον Βουλγαράκη με τον Λοβέρδο. Πάλι θα βογγήξει το κοντρόλ.

Καληνύχτα Ελληνες, κοιμηθείτε ήσυχοι, τα κανάλια ξαγρυπνούν και φροντίζουν γιά σας.

Η Αμαλία

Η Αμαλία.
Η Αμαλία που δεν γνωρίσαμε αλλά την ξέραμε όλοι πολύ καλά.
Η Αμαλία που είχε το κουράγιο όλων μας μαζί.
Η Αμαλία που ταλαιπωρήθηκε, χτυπήθηκε πισώπλατα, παραπλανήθηκε αλλά δεν λύγισε.
Η Αμαλία που τα κείμενά της ήταν καρφιά στην αδιαφορία μας.
Η Αμαλία που ήταν η ελπίδα κλεισμένη στο κουτί της Πανδώρας.
Η Αμαλία που έφυγε.
Η Αμαλία που θα είναι πάντα μαζί μας.
Η Αμαλία.

Ετσι είναι

Ολα είναι συμβιβασμός. Ολά είναι αποδοχή. Ολα είναι υπομονή. Ολα είναι επιλογή.
Πάντα κάτι αφήνουμε γιά να έχουμε κάτι άλλο.
Διαλέγουμε αυτό που αγαπάμε περισσότερο, αυτό που θέλουμε περισσότερο, αυτό που μας πονάει λιγότερο, αυτό που μας δυστυχεί λιγότερο.
Κάθε μας βήμα και μιά επιλογή. Το μη χείρον, βέλτιστον.
Οχι, δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Πρέπει να διαλέξεις. Σε τρελλαίνει η ιδέα, αλλά έτσι είναι.
Και μετά υποφέρεις. Αφησες πίσω κάτι που ήθελες πολύ.
Και μετά, η αγκαλιά του, η ηρεμία στο σπίτι, η ασφάλεια της συζυγικής ζωής, ένα "μανούλα", η δυνατότητα να αγοράσεις ότι θέλεις, κάτι απ'όλα αυτά, ή και τίποτε, σε κάνει να σκέφτεσαι οτι καλά έπραξες που άφησες κάτι άλλο πίσω.
Και μετά ξαναγεμίζει ο νους από τις χιλιάδες επιλογές που αναγκάστηκες να κάνεις και μετανιώνεις και νοσταλγείς και ποθείς αυτό που δεν είχες και που πιθανόν ποτέ δεν θα έχεις. Και υποφέρεις.
Αλλά έτσι είναι. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Τουλάχιστον έχεις κάτι. Είναι ισορροπία.
Υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν τίποτε.

Οι ομορφιές της Ελλάδας

Παρ'όλο που ο καιρός ήταν ότι έπρεπε γιά θάλασσα σήμερα, εμείς αποφασίσαμε να μη συμμετέχουμε στην παρέλαση των επιστροφέων της Χαλκιδικής και είπαμε να πάμε προς βουνό μεριά.
Επειδή η πρώτη εντύπωση του άντρα μου γιά την Ελλάδα, βλέποντας την Θεσσαλονίκη, ήταν οτι είναι μιά χώρα χωρίς δένδρα, προσπαθώ πάντα γιά τις εκδρομές μας να διαλέγω μέρη με πλούσια βλάστηση. (Οι ολιγοήμερες περσινές διακοπές στην Σαντορίνη δεν μετράνε, η Σαντορίνη είναι ένα μέρος μαγικό έτσι κι'αλλιώς.)
Ξεκινήσαμε λοιπόν - εκείνος με όλη την καλή διάθεση, εγώ με μιά μικρή αγωνία που την έχω πάντα επειδή καυχιέμαι πολύ (τρομάρα μου) γιά την χώρα μας, γιά το τι θα αντικρύσουμε - γιά τα λουτρά του Πόζαρ. Δεν είχα πάει ούτε εγώ ποτέ και θυμάμαι οτι η γιαγιά και ο παπούς πήγαιναν κάθε καλοκαίρι μερικές μέρες, άκουσα και από διάφορους οτι έχουν ανακαινισθεί - η μόδα των spa βλέπετε - και έτσι το πρότεινα.
Εννοείται φυσικά οτι πρώτα έκανα και μιά ψιλοέρευνα στο διαδίκτυο, γιά να είμαι προετοιμασμένη και γιά να μπορώ να απαντήσω και την συνηθισμένη ερώτησή του όταν προτείνω κάποιο μέρος γιά εκδρομή: "Τι καλό έχει να δούμε εκεί που θα πάμε;"
Εμαθα λοιπόν οτι τα συγκεκριμένα λουτρά ήταν γνωστά από αρχαιοτάτων χρόνων τόσο αρχαιοτάτων, που ευρήματα μιλούν γιά τις ιαματικές τους ιδιότητες από την εποχή του Μ.Αλέξανδρου. Βρίσκονται σε μιά περιοχή πνιγμένη στα δένδρα απαράμιλης ομορφιάς, σχετική δε ιστοσελίδα χαρακτηρίζει την περιοχή "Κήπο της Εδέμ".
Ε, ποτάμι με καταράκτες, πλούσια δάση, ιαματικές πηγές που αναβλύζουν τα ζεστά νερά τους χιλιάδες χρόνια, τι καλύτερο;
Μετά από μιάμιση περίπου ώρα οδήγησης, φτάσαμε. Η μικρή ήταν χαρούμενη επειδή της αρέσουν οι βόλτες με το αυτοκίνητο, ο άντρας μου σιγοσφύριζε τα τραγούδια που έπαιζε το ραδιόφωνο, εγώ ένιωθα καρφιά να τρυπάνε τον πισινό μου από το άγχος.
Το τοπίο φαινόταν όντως εκπληκτικό. Ανηφορίζοντας προς τα λουτρά, η βλάστηση γίνεται όλο και πιό οργιώδης. Η ομορφιά του συνδυασμού πέτρας και δάσους, στιγμές-στιγμές σου κόβει την ανάσα. Η ανησυχία μου γιά το τι θα αντικρύσουμε, κάπως ηρεμεί.
Α, να και η πινακίδα "Καλώς ήρθατε στα λουτρά Πόζαρ". Χαμογελώ. Επιτέλους. Παίρνουμε την στροφή και ..... πρώτο σοκ. Πάγκοι απ'αυτούς που στήνουν στα πανηγύρια που πουλάνε από φακούς μέχρι σώβρακα, βρίσκονται δεξιά και αριστερά του δρόμου. Αριστερά φαίνεται ένας χώρος με παρκαρισμένα αυτοκίνητα, αλλά μου είναι αδιανόητο να παρκάρουμε εκεί και να διασχίσουμε με τα πόδια την πανηγυρούπολη. Ξεροκαταπίνω και ψιθυρίζω "ας πάμε λίγο πιό πάνω να παρκάρουμε, έχουμε και το μωρό, να μην περπατάμε πολύ ώρα". Τον κυττώ με την άκρη του ματιού μου, τα φρύδια του έχουν ανασηκωθεί - ή έτσι μου φαίνεται εμένα - χαμογελά όμως και λέει "Οκ". Συνεχίζουμε και περνάμε ανάμεσα από διάφορα αυτοκίνητα παρκαρισμένα με τέτοιο τρόπο, λες και τα έβαλαν επίτηδες έτσι γιά να κλείσουν τον δρόμο, βρίσκουμε μιά θέση μετά από 15 λεπτά οδηγικών ελιγμών τέτοιων, που αν έδινε εξετάσεις γιά δίπλωμα, όχι 1 αλλά 3 θα του έδιναν, παρκάρουμε. Ξεφυσάω σιγανά, πάει το πρώτο πρόβλημα. Παρκάραμε.
Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και το βλέμμα μας περιδιαβαίνει λίγο στο περιβάλλον. Φύση πράγματι μαγευτική, με την ορμητική μουσική του ποταμού που σχηματίζει καταράχτες εδώ και κει να πλημμυρίζει τα αυτιά μας. Κατεβάζουμε την μικρή, τα συμπράγκαλά μας - σάκκο μικρής, σάκκο με εργαλεία αποθανάτησης της εκδρομής - και ανηφορίζουμε προς το κεντρικό ... ε, πως να το πω τώρα ... κυλικείο, μπαρ, ξεκουραστήριο, τέλος πάντων καταλάβατε εσείς. Εκεί βρίσκεται και η μεγάλη εξωτερική πισίνα που μπορείς να κάνεις το μπάνιο σου στα ιαματικά νερά που έχουν θερμοκρασία 37 βαθμών Κελσίου.
Ακριβώς από πίσω, υπήρχε ένας αρκετά θεαματικός καταράχτης προς τον οποίο κατευθυνθήκαμε. Σ΄όλη την διάρκεια του περιπάτου προς τα εκεί, μας συντρόφευαν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ πολλά σκουπίδια πεταμένα στο δρόμο τα οποία σε συνδυασμό με τις τρομερής αισθητικής πλαστικές καρέκλες και τραπέζια - ξέρετε, αυτά που πουλάνε οι γύφτοι τα καλοκαίρια στα τουριστικά μέρη - δικαίωσαν άλλη μιά φορά την αρχική μου αγωνία γιά το τι θα αντικρύσουμε.
Να μη τα πολυλογώ, πήγαμε στον καταράχτη, πέταξε τις δέουσες πέτρες στο νερό η μικρή, βγάλαμε και καναδυό φωτογραφίες γιά να μην ξεχάσουμε την εκδρομή - πράγμα που πολύ θα τόθελα είναι η αλήθεια - κατηφορίσαμε προς το αυτοκίνητο, ξαναφορτώσαμε τα συμπράγκαλά μας, ο άντρας μου πήρε άλλα 3 διπλώματα οδήγησης αφού χρειάστηκε να ξανακάνει τους ίδιους και χειρότερους ελιγμούς ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και πήγαμε στην ευχή της Παναγίας.
Ντράπηκα άλλη μιά φορά γιά το χάλι μας.
Ντράπηκα άλλη μιά φορά γιά τα απίστευτης φυσικής ομορφιάς μέρη της Ελλάδας, που τα μετατρέπουμε εμείς οι ίδιοι σε σκουπιδότοπους και αισθητικά αίσχη.
Ντράπηκα άλλη μιά φορά γιά όσες άλλες καυχήθηκα γιά την Ελλάδα και τους Ελληνες.
Θυμήθηκα εκείνη την τεχνητή λίμνη στην Georgia, που με είχε πάει γιά ψάρεμα, με τους καταπληκτικούς χώρους γιά πικ-νικ, με τα ξύλινα τραπέζια και τους πάγκους και τις ψησταριές γιά τους επισκέπτες και τους κάδους απορριμάτων άδειους και καθαρούς και χωρίς ούτε ένα χαρτάκι τσίχλας πεταμένο στο χώμα.
Θυμήθηκα όλα όσα του είπα τότε γιά τις φυσικές ομορφιές της Ελλάδας.
Θυμήθηκα όλα όσα ξέχασα να του πω γιά τις ασχήμιες των Ελλήνων.
Και ντράπηκα.

Των Ελλήνων οι Κοινότητες (τρομάρα μας)

Χθες το απόγευμα, ανεβαίνοντας γιά το σπίτι κατά τις 4 το απόγευμα, είδα σε μιά στάση λεωφορείου ένα αδέσποτο σκυλί. Ηταν απίστευτα αδύνατο - τα πλευρά του σχεδόν είχαν πεταχτεί έξω - μετά βίας στεκόταν στα πόδια του και μου φάνηκε οτι είχε και αφρούς στο στόμα. Θέαμα δραματικό και τρομακτικό μαζί, ειδικά επειδή στεκόταν σε στάση λεωφορείου.
Ξέρω οτι γιά τα αδέσποτα υπεύθυνοι είναι οι Δήμοι και οι Κοινότητες, αλλά στις 4 το απόγευμα ποιόν δημόσιο υπάλληλο να βρεις στο τηλέφωνο;
Φτάνω στο σπίτι με μιά σχετική ανησυχία, στο μυαλό μου πηγαινοέρχονται κακές σκέψεις γιά παιδάκια ή γιαγιάδες που αμέριμνα προχωρούν στη στάση να πάρουν το λεωφορείο και ξαφνικά βρίσκονται στο νοσοκομείο επειδή τους δάγκωσε το εν λόγω σκυλί.
Αποφασίζω να φανώ συνετός και υπεύθυνος πολίτης (τρομάρα μου, που νάξερα).
Τηλεφωνώ στο 100. Απαντά γυναικεία φωνή, της εξηγώ το περιστατικό, λέγοντάς της οτι τα στοιχεία μου είναι στη διάθεσή τους.
Η απάντηση; "Και τι θέλετε να κάνουμε εμείς; Δεν είμαστε αρμόδιοι. Αρμόδιος είναι ο Δήμος."
Μου ήρθε να τη ρωτήσω τι σκατά ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ είναι άμα δεν μπορούν να δράσουν άμεσα, αλλά μιά φωνούλα μέσα μου, μου ψιθύρισε να συγκρατηθώ. Της απάντησα όσο πιό ευγενικά μπορούσα "Ναι, το ξέρω αλλά ο Δήμος και η Κοινότητα και η Νομαρχία και γενικώς η Δημόσια Διοίκηση στην Ελλάδα δουλεύουν μέχρι τις 3 και τώρα είναι 4 και μισή ΚΑΙ Παρασκευή επί πλέον. Τι μου προτείνετε να κάνω;"
Απάντηση (μετά από ολιγοδευτερόλεπτη σιγή) "Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω είναι να σας δώσω το τηλέφωνο της φιλοζωικής."
"Ευχαριστώ", ψέλλισα και άρχισα να σκέφτομαι οτι κατά 99 τοις εκατό είχα αρχίσει μιά από τις γνωστές ιστορίες του "ποιός είναι ο α(να)ρμόδιος γιά κάτι στην Ελλάδα".
Τέλος πάντων, μου έδωσε το τηλέφωνο της φιλοζωικής και αφού την ευχαρίστησα άλλη μιά φορά (εξωτερικώς, γιατί εσωτερικώς έριχνα γαμοσταυρίδια), έκλεισα το τηλέφωνο γιά να επικοινωνήσω με την φιλοζωική.
Μιά άλλη γυναικεία φωνή μου απάντησε, ευγενέστατη είναι η αλήθεια. Αφού ξαναείπα όλη την ιστορία, με ρώτησε αν το σκυλί ήταν αδέσποτο (μούρθε να της πω οτι δεν το ρώτησα), της απάντησα "μάλλον, έτσι μου φάνηκε" και με πληροφόρησε οτι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε γιατί .... ναι, καλά μαντέψατε, αρμόδιοι είναι οι Δήμοι και οι Κοινότητες. Εδώ μου ήρθε η επιθυμία να πω κανά δυό κουβέντες γαλλικές γιά των "Ελλήνων τις κοινότητες" που δεν κυττάνε να φτιάξουν τα της γειτονιάς τους, μου θέλουν να φτιάξουν και άλλο γαλαξία, αλλά ξανασυγκρατήθηκα. Τι μου έφταιγε η καυμένη η κυρία της φιλοζωικής;
"Μα, δεν μπορώ να κάνω τίποτε επί τέλους;" την ρώτησα.
"Πάρτε το αστυνομικό τμήμα της περιοχής σας", μου απαντά. "Εκείνοι θα ειδοποιήσουν το ειδικό τμήμα του Δήμου."
Ξανά ευχαριστίες από μέρους μου - θαύμασα την υπομονή μου πάντως - τηλεφωνώ στο 11888 γιά το νούμερο του αστυνομικού τμήματος της περιοχής μου και ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ φωνή απαντά στο τηλέφωνο, μου λέει "Καλησπέρα σας, θέση .... ", ζητώ το νούμερο του τμήματος, μου το δίνει, ξανά ευχαριστώ, κλείνω και παίρνω μιά βαθειά (μα πολύ βαθειά) ανάσα. Σχηματίζω το νούμερο, προετοιμάζοντας τον εαυτό μου γιά "μιά από τα ίδια".
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ φωνή απαντά.
Σκέφτομαι προς στιγμήν "μα καλά, μόνο οι γυναίκες τελικά δουλεύουν σ'αυτόν τον ρημάδη τον τόπο;". Ξαναλέω την ιστορία. Ξαναακούω την περί αρμοδιότητας απάντηση. Ξανααπαντώ οτι αυτή την ώρα δεν υπάρχει κανείς στις εν λόγω Δημοτικές ή Κοινοτικές αρχές.
Της λέω "τουλάχιστον, σας παρακαλώ, σημειώστε το, αναφέρετέ το κάπου, κάποιον θα μπορείτε να κινητοποιήσετε ΕΣΕΙΣ, Αστυνομία είστε, τι θα γίνει αν δαγκώσει κανένα παιδάκι, το σκέφτεστε;".
Σιγή.
"Εχετε δίκιο." μου απαντάει. "Το σημειώνω και θα κάνω ότι μπορώ. Σας ευχαριστώ που τηλεφωνήσατε."
"Εγώ ευχαριστώ, γειά σας." ψιθυρίζω και κλείνω το τηλέφωνο.

Νιώθω εξαντλημένη από την προσπάθεια. Νιώθω απογοητευμένη από την αντιμετώπιση των α(ΝΑ)ρμοδίων. Νιώθω πικραμένη από το χάλι της χώρας μου.

Μου έρχεται η επιθυμία να αρχίσω να τσιρίζω γιά όλα αυτά που όλοι τραβάμε στις συναλλαγές μας με ΟΛΕΣ τις δημόσιες αρχές, γιά την ανευθυνότητα των υπευθύνων και την υπευθυνότητα των ανεύθυνων πολιτών. Πληρώνουμε αδρά στο κράτος γιά υπηρεσίες που απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

Η χώρα λειτουργεί χάρη στο φιλότιμο μερικών.

Σήμερα το σκυλί δεν ήταν εκεί. Θέλω να ελπίζω οτι άγγιξα μιά χορδή ευσυνειδησίας της αστυνομικίνας υπηρεσίας και έγινε κάτι. Οχι, δεν θέλω να σκεφτώ τα χειρότερα.

Εξακολουθώ να πιστεύω οτι το ποτήρι είναι μισογεμάτο.

Παρ'όλα αυτά, σας αφιερώνω το τραγούδι των Goin'Through (μακάρι νάξερα πως να βάλω μουσική στο βλογ μου γιά να το ακούτε, είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ κομμάτι).

Καλημέρα Ελλάδα, σου μιλάει ο Νίβο

όλα σου τα λέω τίποτα δεν κρύβω

πολύ με υποτίμησες, εγώ μονάχα λίγο

Σκέφτηκα Ελλάδα να σ'αφήσω, να φύγω

Δεν το 'βαλα κάτω και προσπάθησα κι άλλο

ν' ανεβάσω σαν κι εσένα πιο πολύ το καβάλο

Να πετάξω καπέλα και το rap ντύσιμό μου

Και ν'αλλάξω τη ζωή και το φέρσιμό μου

Καλημέρα Ελλάδα να μου ζήσεις για πάντα

Να τιμάς με παρελάσεις το έπος του 40

Να κρατάς το κεφάλι ψηλά στον αγώνα

Και να βγάζεις για κυβέρνηση το ίδιο κόμμα

Να μου ζήσεις Ελλάδα και όλοι οι βουλευτές σου

Με τ' αυθαίρετά τους όλοι στις ακρογιαλιές σου

Με τους Χριστιανούς σου που κάνουν νηστεία

και ό,τι περισεύει στέλνουν στην Ελβετία

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν' αλλάξω γνώμη

πρέπει και συ να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις

Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Καλημέρα Ελλάδα, Νίβο στο μικρόφωνο

Στα λεω μέσα στους δίσκους στα λεω και στο ραδιόφωνο

Στα 'πα απ'την καλή στα λεω και απ' την ανάποδη

Σου 'χω μαζέψει άπλυτα απο δω μέχρι τη Νάπολη

Κύριοι υπουργοί, κύριοι βουλευταί

Πριν πάτε στο γραφείο, σας κάνω εγώ σεφτέ

Διαλέγω ένα τραγούδι αντί να στέλνω γράμματα

Δε ψάχνω για μ******, δεν περιμένω θαύματα

Παράτα και γραφείο και χαρτοφυλάκιο

Ελάτε μια βόλτα μέχρι τη Βαρβάκειο

Κατέβα στο λιμάνι, μίλα στους εργάτες σου

Πάρε την ευθύνη μιά φορά πάνω στις πλάτες σου

Ποια δημοκρατία, μου μιλάτε, ποια προγράμματα;

Ποια πανεπιστήμια, ποια Ευρώπη, και ποια γράμματα;

Πού είναι η παιδεία, πού είναι η υγεία σας;

Κύριε υπουργέ **** τα υπουργεία σας

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν' αλλάξω γνώμη

πρέπει και'συ να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις

Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Κύριε Πρόεδρε, παίρνω το θάρρος σήμερα

Αφού όλα τα προβλήματα είναι θέματα εφήμερα

Προκαταβολικά συγγνώμη μα έχω όνειρα

Σαν αυτά που κάποιοι ονομάζανε ανώνυμα

Εγώ τους δίνω όνομα και δεν κάθομαι φρόνιμα

Γιατί εγώ κι εσύ διαφέρουμε στο φρόνημα

Ζητάω τα προβλεπόμενα, δεν τα ζητιανεύω

Σ'αντίθεση με σας έχω μάθει να δουλεύω

Ελλάδα σε βιάζουν και'συ φτιάχνεις τα νύχια σου

Όχι να με δεις όχι για να βρεις τα δίκια σου

Αυτοί σε ξεπουλάνε όση ώρα καλοπίζεσαι

Είστε μια παρέα και μονάχη ξεφτιλίζεσαι

Καληνύχτα Ελλάδα, σ'αφήνω παω για ύπνο

Όσο εσύ μ' αυτούς ετοιμάζεσαι για δείπνο

Εγώ θα κάνω στίχους, κάθε σκέψη στο τετράδιο

Και θα στ' αφιερώσω απ' το ράδιο μάλλον αύριο

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν' αλλάξω γνώμη

πρέπει κι εσύ να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις

Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς