" ... Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη..."

Το τραγούδησε η Μελίνα το '76 στην "Προσευχή της Παρθένου" σε μουσική Μάνου και ίσως είναι η μεγαλύτερη αλήθεια που λέχθηκε ποτέ περί του έρωτος.
Και πως θα μπορούσε ο έρως να είναι κάτι άλλο; Αυτοί που ερωτεύτηκαν πολύ, το ξέρουν.
Νομίζεις οτι έχεις τακτοποιήσει τη ζωή σου, τις ώρες της μέρας και της νύχτας σου, έχεις αλφαδιάσει τα αισθήματα και τις αντιδράσεις σου και καμαρώνεις οτι είναι όλα under control.
Και στην επόμενη στροφή, σκάει μπροστά σου το αναπάντεχο. Ο ΕΡΩΣ.

Και φέρνει τα πάνω κάτω και τα δεξιά αριστερά (ή ανάποδα αν προτιμάτε). Και χάνονται οι ώρες της μέρας, αναστατώνονται οι νύχτες, άσε πιά τα αισθήματα και τις αντιδράσεις σου. Χάνεις τις ανάσες σου, ψάχνεις τους χτύπους της καρδιάς σου, δεν (περι)ορίζεις τις σκέψεις σου. Κουβάρι η ζωή σου, ατέλειωτες οι στιγμές που βρίσκεσαι μακριά από τον έρωτά σου.

Πονάς, κι'αυτός ο πόνος από το βέλος του μικρού φτερωτού θεού που στριφογυρνάει θαρρείς στο πιό ευαίσθητο σημείο της καρδιάς , σου θολώνει το μυαλό και την κρίση. Πόνος τρομερός, αφόρητος, μα συνάμα γλυκός, ηδονικός. Νιώθεις οτι παραφρονείς.

Αλήθεια είναι. Ετσι γίνεται. Ετσι θα γίνεται κάθε φορά. Και κάθε φορά θα είναι το ίδιο, ο ίδιος πόνος, η ίδια παραφροσύνη. Τα καλύτερα της ζωής μας, μόνο μέσα από πολύ πόνο τα ζούμε. Γιά να μπορούμε να τα θυμόμαστε γιά πάντα.

Μη γκρινιάζετε λοιπόν. Γιορτάστε τον έρωτα κι΄ας είναι μέσα από ροζ καρτούλες ή σοκολατάκια με σχήμα καρδιάς ή ένα κόκκινο μπουκέτο, που διαλέχθηκαν ανάμεσα από χίλια άλλα ίδια. Κι'ας είναι έστω μία μόνο φορά τον χρόνο. Γιορτάστε, γιατί το χέρι που τα διάλεξε, είναι το χέρι του έρωτός σας.

Οι εξομολογήσεις μιάς διαδικτυομανούς

Ε, με πρήξατε πιά. Κάνε ποστ, κάνε ποστ, αμάν. Σαν να ακούω την μαμά μου να λέει "διάβασε τα μαθήματά σου, διάβασε μη χαζολογάς".
Ορίστε λοιπόν, ο σύζυγος έξω γιά δουλειά, το μωρό κοιμάται, το κρέας στο φούρνο ψήνεται, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΟΝΗ!!!.
Λοιπόν, να σας εξομολογηθώ κάτι. Δεν είναι καθόλου του τύπου μου να κάθομαι και να γράφω μόνη, περιμένοντας κάποιος να διαβάσει (αν διαβάσει) αυτά που γράφω και μετά να απαντώ και να απαντούν σ'αυτά που απάντησα και .. και .. και. Εγώ είμαι άνθρωπος της άμεσης επαφής. Συζήτηση θέλω ζωντανή (εννοώ στον ίδιο χρόνο, όχι téte a téte απαραίτητα, το ίντερνετ μιά χαρά μου κάνει), όχι ποστ και μετά σχολιάκια και ψιθύρους. Αυτοί που με γνωρίζουν, ξέρουν καλά οτι είμαι άμεσος άνθρωπος, οι κουβέντες μου δεν είναι ποτέ μακρόσυρτες χωρίς νόημα, ούτε χρησιμοποιώ εντυπωσιακές λέξεις, προτιμώ την ουσία των πραγμάτων αποδομένη με λόγια χρήσιμα. Επίσης είμαι άνθρωπος που ακούει πραγματικά (καμμιά φορά η αγγλική γλώσσα είναι πιό ακριβής, εδώ θα έμπαινε το listen και όχι το hear - αυτοί που ομιλούν την αγγλική, θα καταλάβουν τη διαφορά). Τώρα θα μου πείτε, "και τι στο καλό μπλέχτηκες με το διαδίκτυο τότε;"
Μα ... υπάρχει πιό ζωντανό και άμεσο μέσο επικοινωνίας από το διαδίκτυο; Μπορείς να έχεις αμέτρητους φίλους από όλο τον κόσμο και μάλιστα φίλους αληθινούς. Η πραγματική φιλία δεν βασίζεται (πιά) αναγκαστικά σε καθημερινή έξοδο γιά καφέ. Οι κυβερνοφίλοι μας, είναι πάντα εκεί, αν όχι οι ίδιοι, τα Η/Τ (ηλεκτρονικά ταχυδρομεία) τους είναι ανοιχτά γιά μας και τα προβλήματά μας. Δεν θα πάψω ποτέ να υπερασπίζομαι το διαδίκτυο ως μέσο όχι μόνο άπειρης γνώσης αλλά και άμεσης ανθρώπινης επικοινωνίας.
Εδώ είναι νομίζω η στιγμή να σας εξομολογηθώ κάτι ακόμα. Ο άντρας μου και πατέρας του 18 μηνών κοριτσιού μας, δεν ήταν (στην αρχή) παρά ένα contact μου σε κάποιο chat room. Την ιστορία ολόκληρη δεν θα σας την πω (γράφω βιβλίο, να το αγοράσετε παρακαλώ όταν εκδοθεί χε, χε).
Αυτά με τις εξομολογήσεις (μη μας καεί και το ψητό). Γιά το θέμα Σαντορίνη, υπομονή. Είναι μυστήριος τόπος, δεν γράφεις έτσι εύκολα γι΄αυτήν. Μυστήριος και μυστηριακός. Γιά την ώρα, αν θέλετε να απολαύσετε "ζωντανά" τη θέα της καλντέρας που σου κόβει την ανάσα ή το μαγικό ηλιοβασίλεμα, ορίστε.
Αντε, με το καλό και το τρίτο post τώρα.

Υ.Γ. Ξέχασα να σας πω, οτι ο σύζυγος είναι Αμερικανός (όχι Ελληνας εξ Αμερικής, γνήσιος Αμερικανός). Αυτό, for the record.

Και τώρα τι;

Και τώρα τι? Νιώθω λίγο σαν χαμένη (δεν θα το πίστευε ποτέ η φίλη μου η λεμονιά οτι εγώ θα ένιωθα χαμένη σε ιντερνετικό θέμα). Σαν μιά τελίτσα που σπρώχνει μυριάδες άλλες γιά ένα μικρό χώρο στο απέραντο (e)διάστημα.
Ευτυχώς που υπάρχει και η Σαντορίνη να μου θυμίζει οτι τα περισσότερα πράγματα στη μικρή ζωή μας είναι μοναδικά.