Κάνει ζέστη απόψε. Ιδρώνεις. Ισως φταίει και το ρούμι, ίσως και η απίστευτη προσπάθεια που κάνεις κάθε φορά που θέλεις να μετακινηθείς. Σαν να έχουν σίδερο δεμένο πάνω τους τα πόδια σου, σαν εκείνες τις μπάλλες με τις αλυσίδες των φυλακισμένων. Νομίζεις πως ακούς και τον ήχο τους που σέρνονται, ώρες-ώρες.
Εγκατάλειψη, αυτή είναι η λέξη που ταιριάζει. Τι θες και ζεις ακόμη; Τι περιμένεις; Αφού ούτε προσμένεις ούτε ελπίζεις ούτε ονειρεύεσαι τίποτε. Μονάχα αναπνέεις. Και πίνεις, πίνεις, πίνεις να ξεχάσεις τι; Να ξεφύγεις από ποιόν; Μόνος σου ήσουν από πάντα, χωρίς φιλίες ξεχωριστές, χωρίς έρωτες νοσταλγικούς, χωρίς σχέσεις ξεμυαλίστρες. Τίποτε δεν σε συγκίνησε ποτέ, τίποτε δεν σε άγγιξε, τίποτε δεν πέρασε την γραμμή υπεράσπισής σου. Τίποτε δεν άφησες ποτέ να ακουμπήσει πάνω σου. Δεν έμαθες ποτέ να είσαι ευτυχισμένος, δεν θέλησες, δεν επέτρεψες καμμιά πολυτέλεια αισθημάτων να γεμίσει έστω ένα μικρό κομμάτι σου. Τα χρόνια σε έκαναν ακόμα πιό σκληρό, η μοναξιά πέτρωσε τα πάντα γύρω σου. Τι περιμένεις λοιπόν; Τι σε κρατάει ακόμα; Θαρρείς πως εκεί βαθειά, μέσα στο κλειστό πιά κουτί της Πανδώρας υπάρχει κλειδωμένη η ελπίδα; Παραμύθια ... Τίποτα δεν υπάρχει. Ολα είναι ψευδαίσθηση. Καλά έπραξες. Ολοι μόνοι τους καταλήγουν, πληγωμένοι και μετανιωμένοι. Τουλάχιστον εσύ δεν πληγώθηκες, δεν μετάνιωσες.
Δεν έζησες. Φυλακισμένος σε μιά φυλακή χωρίς τοίχους, καταδικασμένος σε καταδίκη χωρίς τέλος. Περπατάς πάνω στην ευθεία γραμμή και δεν σε νοιάζει πότε θα τελειώσει. Χωρίς κανένα άγχος .... πόσο τυχερός είσαι...