Των Ελλήνων οι Κοινότητες (τρομάρα μας)

Χθες το απόγευμα, ανεβαίνοντας γιά το σπίτι κατά τις 4 το απόγευμα, είδα σε μιά στάση λεωφορείου ένα αδέσποτο σκυλί. Ηταν απίστευτα αδύνατο - τα πλευρά του σχεδόν είχαν πεταχτεί έξω - μετά βίας στεκόταν στα πόδια του και μου φάνηκε οτι είχε και αφρούς στο στόμα. Θέαμα δραματικό και τρομακτικό μαζί, ειδικά επειδή στεκόταν σε στάση λεωφορείου.
Ξέρω οτι γιά τα αδέσποτα υπεύθυνοι είναι οι Δήμοι και οι Κοινότητες, αλλά στις 4 το απόγευμα ποιόν δημόσιο υπάλληλο να βρεις στο τηλέφωνο;
Φτάνω στο σπίτι με μιά σχετική ανησυχία, στο μυαλό μου πηγαινοέρχονται κακές σκέψεις γιά παιδάκια ή γιαγιάδες που αμέριμνα προχωρούν στη στάση να πάρουν το λεωφορείο και ξαφνικά βρίσκονται στο νοσοκομείο επειδή τους δάγκωσε το εν λόγω σκυλί.
Αποφασίζω να φανώ συνετός και υπεύθυνος πολίτης (τρομάρα μου, που νάξερα).
Τηλεφωνώ στο 100. Απαντά γυναικεία φωνή, της εξηγώ το περιστατικό, λέγοντάς της οτι τα στοιχεία μου είναι στη διάθεσή τους.
Η απάντηση; "Και τι θέλετε να κάνουμε εμείς; Δεν είμαστε αρμόδιοι. Αρμόδιος είναι ο Δήμος."
Μου ήρθε να τη ρωτήσω τι σκατά ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ είναι άμα δεν μπορούν να δράσουν άμεσα, αλλά μιά φωνούλα μέσα μου, μου ψιθύρισε να συγκρατηθώ. Της απάντησα όσο πιό ευγενικά μπορούσα "Ναι, το ξέρω αλλά ο Δήμος και η Κοινότητα και η Νομαρχία και γενικώς η Δημόσια Διοίκηση στην Ελλάδα δουλεύουν μέχρι τις 3 και τώρα είναι 4 και μισή ΚΑΙ Παρασκευή επί πλέον. Τι μου προτείνετε να κάνω;"
Απάντηση (μετά από ολιγοδευτερόλεπτη σιγή) "Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω είναι να σας δώσω το τηλέφωνο της φιλοζωικής."
"Ευχαριστώ", ψέλλισα και άρχισα να σκέφτομαι οτι κατά 99 τοις εκατό είχα αρχίσει μιά από τις γνωστές ιστορίες του "ποιός είναι ο α(να)ρμόδιος γιά κάτι στην Ελλάδα".
Τέλος πάντων, μου έδωσε το τηλέφωνο της φιλοζωικής και αφού την ευχαρίστησα άλλη μιά φορά (εξωτερικώς, γιατί εσωτερικώς έριχνα γαμοσταυρίδια), έκλεισα το τηλέφωνο γιά να επικοινωνήσω με την φιλοζωική.
Μιά άλλη γυναικεία φωνή μου απάντησε, ευγενέστατη είναι η αλήθεια. Αφού ξαναείπα όλη την ιστορία, με ρώτησε αν το σκυλί ήταν αδέσποτο (μούρθε να της πω οτι δεν το ρώτησα), της απάντησα "μάλλον, έτσι μου φάνηκε" και με πληροφόρησε οτι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε γιατί .... ναι, καλά μαντέψατε, αρμόδιοι είναι οι Δήμοι και οι Κοινότητες. Εδώ μου ήρθε η επιθυμία να πω κανά δυό κουβέντες γαλλικές γιά των "Ελλήνων τις κοινότητες" που δεν κυττάνε να φτιάξουν τα της γειτονιάς τους, μου θέλουν να φτιάξουν και άλλο γαλαξία, αλλά ξανασυγκρατήθηκα. Τι μου έφταιγε η καυμένη η κυρία της φιλοζωικής;
"Μα, δεν μπορώ να κάνω τίποτε επί τέλους;" την ρώτησα.
"Πάρτε το αστυνομικό τμήμα της περιοχής σας", μου απαντά. "Εκείνοι θα ειδοποιήσουν το ειδικό τμήμα του Δήμου."
Ξανά ευχαριστίες από μέρους μου - θαύμασα την υπομονή μου πάντως - τηλεφωνώ στο 11888 γιά το νούμερο του αστυνομικού τμήματος της περιοχής μου και ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ φωνή απαντά στο τηλέφωνο, μου λέει "Καλησπέρα σας, θέση .... ", ζητώ το νούμερο του τμήματος, μου το δίνει, ξανά ευχαριστώ, κλείνω και παίρνω μιά βαθειά (μα πολύ βαθειά) ανάσα. Σχηματίζω το νούμερο, προετοιμάζοντας τον εαυτό μου γιά "μιά από τα ίδια".
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ φωνή απαντά.
Σκέφτομαι προς στιγμήν "μα καλά, μόνο οι γυναίκες τελικά δουλεύουν σ'αυτόν τον ρημάδη τον τόπο;". Ξαναλέω την ιστορία. Ξαναακούω την περί αρμοδιότητας απάντηση. Ξανααπαντώ οτι αυτή την ώρα δεν υπάρχει κανείς στις εν λόγω Δημοτικές ή Κοινοτικές αρχές.
Της λέω "τουλάχιστον, σας παρακαλώ, σημειώστε το, αναφέρετέ το κάπου, κάποιον θα μπορείτε να κινητοποιήσετε ΕΣΕΙΣ, Αστυνομία είστε, τι θα γίνει αν δαγκώσει κανένα παιδάκι, το σκέφτεστε;".
Σιγή.
"Εχετε δίκιο." μου απαντάει. "Το σημειώνω και θα κάνω ότι μπορώ. Σας ευχαριστώ που τηλεφωνήσατε."
"Εγώ ευχαριστώ, γειά σας." ψιθυρίζω και κλείνω το τηλέφωνο.

Νιώθω εξαντλημένη από την προσπάθεια. Νιώθω απογοητευμένη από την αντιμετώπιση των α(ΝΑ)ρμοδίων. Νιώθω πικραμένη από το χάλι της χώρας μου.

Μου έρχεται η επιθυμία να αρχίσω να τσιρίζω γιά όλα αυτά που όλοι τραβάμε στις συναλλαγές μας με ΟΛΕΣ τις δημόσιες αρχές, γιά την ανευθυνότητα των υπευθύνων και την υπευθυνότητα των ανεύθυνων πολιτών. Πληρώνουμε αδρά στο κράτος γιά υπηρεσίες που απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

Η χώρα λειτουργεί χάρη στο φιλότιμο μερικών.

Σήμερα το σκυλί δεν ήταν εκεί. Θέλω να ελπίζω οτι άγγιξα μιά χορδή ευσυνειδησίας της αστυνομικίνας υπηρεσίας και έγινε κάτι. Οχι, δεν θέλω να σκεφτώ τα χειρότερα.

Εξακολουθώ να πιστεύω οτι το ποτήρι είναι μισογεμάτο.

Παρ'όλα αυτά, σας αφιερώνω το τραγούδι των Goin'Through (μακάρι νάξερα πως να βάλω μουσική στο βλογ μου γιά να το ακούτε, είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ κομμάτι).

Καλημέρα Ελλάδα, σου μιλάει ο Νίβο

όλα σου τα λέω τίποτα δεν κρύβω

πολύ με υποτίμησες, εγώ μονάχα λίγο

Σκέφτηκα Ελλάδα να σ'αφήσω, να φύγω

Δεν το 'βαλα κάτω και προσπάθησα κι άλλο

ν' ανεβάσω σαν κι εσένα πιο πολύ το καβάλο

Να πετάξω καπέλα και το rap ντύσιμό μου

Και ν'αλλάξω τη ζωή και το φέρσιμό μου

Καλημέρα Ελλάδα να μου ζήσεις για πάντα

Να τιμάς με παρελάσεις το έπος του 40

Να κρατάς το κεφάλι ψηλά στον αγώνα

Και να βγάζεις για κυβέρνηση το ίδιο κόμμα

Να μου ζήσεις Ελλάδα και όλοι οι βουλευτές σου

Με τ' αυθαίρετά τους όλοι στις ακρογιαλιές σου

Με τους Χριστιανούς σου που κάνουν νηστεία

και ό,τι περισεύει στέλνουν στην Ελβετία

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν' αλλάξω γνώμη

πρέπει και συ να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις

Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Καλημέρα Ελλάδα, Νίβο στο μικρόφωνο

Στα λεω μέσα στους δίσκους στα λεω και στο ραδιόφωνο

Στα 'πα απ'την καλή στα λεω και απ' την ανάποδη

Σου 'χω μαζέψει άπλυτα απο δω μέχρι τη Νάπολη

Κύριοι υπουργοί, κύριοι βουλευταί

Πριν πάτε στο γραφείο, σας κάνω εγώ σεφτέ

Διαλέγω ένα τραγούδι αντί να στέλνω γράμματα

Δε ψάχνω για μ******, δεν περιμένω θαύματα

Παράτα και γραφείο και χαρτοφυλάκιο

Ελάτε μια βόλτα μέχρι τη Βαρβάκειο

Κατέβα στο λιμάνι, μίλα στους εργάτες σου

Πάρε την ευθύνη μιά φορά πάνω στις πλάτες σου

Ποια δημοκρατία, μου μιλάτε, ποια προγράμματα;

Ποια πανεπιστήμια, ποια Ευρώπη, και ποια γράμματα;

Πού είναι η παιδεία, πού είναι η υγεία σας;

Κύριε υπουργέ **** τα υπουργεία σας

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν' αλλάξω γνώμη

πρέπει και'συ να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις

Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Κύριε Πρόεδρε, παίρνω το θάρρος σήμερα

Αφού όλα τα προβλήματα είναι θέματα εφήμερα

Προκαταβολικά συγγνώμη μα έχω όνειρα

Σαν αυτά που κάποιοι ονομάζανε ανώνυμα

Εγώ τους δίνω όνομα και δεν κάθομαι φρόνιμα

Γιατί εγώ κι εσύ διαφέρουμε στο φρόνημα

Ζητάω τα προβλεπόμενα, δεν τα ζητιανεύω

Σ'αντίθεση με σας έχω μάθει να δουλεύω

Ελλάδα σε βιάζουν και'συ φτιάχνεις τα νύχια σου

Όχι να με δεις όχι για να βρεις τα δίκια σου

Αυτοί σε ξεπουλάνε όση ώρα καλοπίζεσαι

Είστε μια παρέα και μονάχη ξεφτιλίζεσαι

Καληνύχτα Ελλάδα, σ'αφήνω παω για ύπνο

Όσο εσύ μ' αυτούς ετοιμάζεσαι για δείπνο

Εγώ θα κάνω στίχους, κάθε σκέψη στο τετράδιο

Και θα στ' αφιερώσω απ' το ράδιο μάλλον αύριο

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν' αλλάξω γνώμη

πρέπει κι εσύ να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις

Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς