Ενα ταξίδι στον παράδεισο δεν είναι πάντα παραδεισένιο (1)

Στις αρχές κάποιου Σεπτέμβρη της προηγούμενης ζωής μου (δεν θυμάμαι ποιά χρονιά, δεν είμαι καθόλου καλή στις χρονολογίες γι'αυτό και στο σχολείο έπαιρνα 15 στην Ιστορία), έκανα ένα ταξίδι τουρισμού στον επίγειο παράδεισο. Τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι εγώ τον παράδεισο, ακριβώς σαν αυτό που αντίκρυσα από το μικρό ελικοφόρο αεροπλανάκι των 12 θέσεων, καθώς πλησιάζαμε πετώντας πάνω από την Bora Bora.
Οσο το αεροπλανάκι κατέβαινε προς το μικρό αεροδρόμιό της, που βρίσκεται πάνω σε μία στενή ατόλη (motu) που λέγεται Motu Mute, κυριολεκτικά είχα μείνει με ανοιχτό στόμα από το θέαμα. Ομως, όπως αποδείχθηκε, αυτό ήταν το λιγότερο θεαματικό από όσα απίστευτης ομορφιάς τοπία και ακόμα πιό απίστευτης ομορφιάς πρόσωπα θα γνώριζα σ'αυτό το μοναδικό ταξίδι. Ενα ταξίδι που η διαδρομή του (Θεσσαλονίκη-Παρίσι-Λος Αντζελες-Ταϊτή-Μπόρα Μπόρα) διήρκεσε 36 ώρες.
Επιτέλους προσγειωθήκαμε πάνω στη κοραλιογεννή ατόλη που βρισκόταν το αεροδρόμιο, το οποίο κατασκευάστηκε από τον Αμερικάνικο στρατό κατά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο και ήταν το μοναδικό αεροδρόμιο της Γαλλικής Πολυνησίας μέχρι το 1962 που άνοιξε το αεροδρόμιο της Papeete (πρωτεύουσα της Ταϊτής). Κατεβήκαμε από το αεροπλάνο και πλησιάσαμε προς το κτίριο. Ετοιμάσαμε τα διαβατήριά μας γιά να περάσουμε τον έλεγχο. Ελεγχος, ποιός έλεγχος; Η Γαλλική Πολυνησία, είναι υπερπόντιο έδαφος της Γαλλίας, άρα .... Ευρωπαϊκή Ενωση!!! Διατυπώσεις μηδέν. Ούτε καν αυτές οι ηλεκτρονικές αψίδες που περνάς από κάτω και χτυπάν άμα έχεις ξεχάσει κλειδιά, κινητό κλπ, δεν υπήρχαν. Η αίσθηση της χαλαρότητας και της ευθυμίας ήταν ολοφάνερη στα πρόσωπα των ντόπιων και παρέσυρε και μας πολύ γρήγορα. Ενα γκρουπ από 2 κοπέλλες και ένα κορίτσι μας φόρεσαν από ένα στεφάνι φτιαγμένο με λουλούδια lei στο λαιμό.
Σχεδόν αμέσως, πήραμε τις βαλίτσες μας και βγήκαμε από το κτίριο γιά να συναντήσουμε τον κύριο που μας περίμενε γιά να μας πάει στο ξενοδοχείο. Μόλις περάσαμε την πόρτα εξόδου .... Ωωωωω!!! Ούτε ταξί, ούτε λεωφορεία, ούτε mini bus από ξενοδοχεία περίμεναν τους επιβάτες, αλλά καταμαράν!!!! Φυσικό ήταν, αφού έπρεπε να διασχίσουμε τη λιμνοθάλασσα γιά να πάμε στο κυρίως νησί.

5,000 Αμερικανοί στρατιώτες εγκαταστάθηκαν στην Bora Bora αμέσως μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, γιά να απωθήσουν την επέκταση των Γιαπωνέζων στον Ειρηνικό. Ο συγγραφέας James Michener ήταν ένας απ΄αυτούς. Οταν την αποκάλεσε το πιό όμορφο νησί του κόσμου, μάλλον είχε δίκιο.
Στο νησί δεσπόζουν οι δύο ηφαιστιογενείς κορυφές από βασάλτη του βουνού Otemanu, που κοιτούν από ψηλά την απίστευτων χρωματικών εναλλαγών του γαλάζιου λιμνοθάλασσα, ενώ οι άσπρες αμμουδερές παραλίες δημιουργούν έντονη χρωματική αντίθεση με τις βαθειά σμαραγδένιες πλαγιές του. Η κορυφή του Otemanu (727 μέτρα) δεν έχει κατακτηθεί ποτέ!!!

Η Bora Bora, είναι αυτό ακριβώς που όλοι ονειρευόμαστε όταν σκεφτόμαστε ένα ταξίδι διακοπών στο πιό υπέροχο σημείο του πλανήτη γη. Απίστευτα γαλάζια θάλασσα με φοινικόδενδρα ριζωμένα στην άμμο, βουνά σκεπασμένα με ζούγκλα μπανανόδεντρων και ανανάδων και απόλυτη χαλάρωση σε ξενοδοχεία που πολλά από τα δωμάτια/καλύβες τους είναι κυριολεκτικά μέσα στο νερό, ή/και έχουν γυάλινο πάτωμα (σαν τον Κάπταιν Νέμο νιώθεις). Από όσα είδαμε, νομίζω το καλύτερο είναι το Meridien.

Ανήκει στην Γαλλική Πολυνησία, στο σύμπλεγμα των νησιών Societé.
Καλύπτοντας αναδυόμενη έκταση γης 4.200 τετραγωνικών χιλιομέτρων, η Γαλλική Πολυνησία αποτελείται από 118 ηφαιστειογενή και κοραλλιογενή νησιά, που σχηματίζουν πέντε συμπλέγματα (Societé, Marquises, Australes, Tuamotu, Gambier) και είναι διάσπαρτα σε 2.500.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. O χώρος που καταλαμβάνει είναι ίσος με την έκταση της Eυρώπης, χωρίς τη Pωσία αλλά το έδαφος των νησιών δεν είναι παρά το 1% της έκτασης της Γαλλίας. Η θέση της στον πλανήτη, είναι στη μέση σχεδόν του Ειρηνικού Ωκεανού (στη μέση του πουθενά, θα έλεγα εγώ).
Αριθμεί 220.000 κατοίκους και το 43% απ΄αυτούς έχει ηλικία κάτω των 20 ετών(!!!). Ο πληθυσμός αποτελείται κατά 82,8% και πλέον από Πολυνήσιους, κατά 11,9% από Ευρωπαίους και κατά 4,7% από Ασιάτες.
Οι πρώτοι Ευρωπαίοι επισκέπτες έφτασαν τον 17ο αιώνα. Η ιστορία της κατάκτησης του Ειρηνικού σημαδεύεται από μια πάλη επιρροής μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας, μέχρις ότου η βασίλισσα της Πολυνησίας Πομαρέ Δ’ ζητάει την προστασία της Γαλλίας. Ένα χρόνο αργότερα όλα τα νησιωτικά συμπλέγματα προσαρτώνται στη Γαλλική Δημοκρατία. Το 1946 η Γαλλική Πολυνησία γίνεται υπερπόντιο έδαφος της Γαλλίας και από το 1996 απολαμβάνει καθεστώς αυτονομίας. Μετά την αναστολή των γαλλικών πυρηνικών δοκιμών στον Κέντρο Πειραμάτων του Ειρηνικού το 1992 στη Mururoa (στο σύμπλεγμα Gambier), το Κράτος ανέλαβε να υποστηρίξει την οικονομική και κοινωνική αναμόρφωση της Γαλλικής Πολυνησίας για περίοδο δέκα χρόνων.
Η αλιεία και η εκμετάλλευση του πυρήνα της καρύδας είναι οι δυο παραδοσιακές δραστηριότητες. Τον οικονομικό ιστό συμπληρώνουν το εμπόριο, η βιοτεχνία, η βιομηχανία και πιο πρόσφατα ο τουρισμός, που φτάνει το 20% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, καθώς και η μαργαριτοκαλλιέργεια (καλλιέργεια μαύρων μαργαριταριών), που είναι το πρώτο σε αξία προϊόν εξαγωγής. Τα μαύρα μαργαριτάρια, δημιουργούνται σε ένα είδος όστρακου που λέγεται Pinctada Margaritifera (δεν λατρεύετε και σεις την επιρροή της Ελληνικής γλώσσας στις επιστήμες; Κρίμα που την έχουμε σκοτώσει εμείς οι ίδιοι πιά.) Αυτό το όστρακο, βρίσκεται στον Νότιο Ειρηνικό. Ιστορικά, τα περισσότερα μαύρα μαργαριτάρια προέρχονται από την Ταϊτή και γι'αυτό είναι γνωστά ως μαύρα μαργαριτάρια της Ταϊτής.

Βρήκαμε λοιπόν τον κύριο που θα μας οδηγούσε στο ξενοδοχείο μας (Γάλλος ο κύριος) και αφού διασχίσαμε την λιμνοθάλασσα με το Καταμαράν, βρεθήκαμε στην πρωτεύουσα την Vaitape. Οτι και να σας φέρνει στο νου η λέξη πρωτεύουσα, είναι λάθος, μιά και ουσιαστικά η Vaitape είναι και η μοναδική πόλη ή μάλλον χωριό του νησιού. Με το που πατήσαμε πόδι στο χωριό, κατάλαβα οτι τα περισσότερα από τα μισά από τα ρούχα που είχα κουβαλήσει (Χριστέ μου αυτή η γυναικεία φιλαρέσκεια), ήταν άχρηστα. Ο κόσμος κυκλοφορούσε με παρεό και μαγιό. Ολοι. Στην πραγματικότητα και οι ίδιοι οι κάτοικοι φοράνε μόνο παρεό. Η μοναδική μέρα που ντύνονται με ρούχα συμβατικά, είναι η Κυριακή που φοράνε τα καλά τους άσπρα ρούχα, γιά να πάνε στην εκκλησία.
Τέλος πάντων, αγκομαχώντας από το βάρος της βαλίτσας, επιβιβαστήκαμε σε ένα ταχύπλοο και ξεκινήσαμε (επιτέλους) γιά τον τελικό μας προορισμό.....
(συνεχίζεται)