γεύσεις ξεχασμένες

Πριν από μερικές μέρες, τριγυρίζοντας στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ που συνήθως ψωνίζω, χάζευα στα είδη της καθαράς Δευτέρας που είχαν την τιμητική τους αυτόν τον καιρό. Κονσέρβες με σαρδέλλες, καλαμάρια και άλλα θαλασσινά, φασόλια, ντολμαδάκια, χαλβάδες με διάφορες γεύσεις και .... ω, η ματιά μου έπεσε στα λουκούμια. Είχα χρόνια να φάω και ξαφνικά μου ήρθε με απίστευτη ένταση η επιθυμία να ξαναθυμηθώ αυτή τη παλιά, σχεδόν ξεχασμένη γεύση των παιδικών μου χρόνων. Διάλεξα αυτά με γεύση τριαντάφυλλο - θυμάμαι οτι όταν η μαμά μου έπαιρνε τη συσκευασία με τις μπουκίτσες που είχαν διάφορες γεύσεις, εγώ έτρωγα μόνο αυτές με τη τριανταφυλλένια γεύση - τα έβαλα στο καλάθι με περισσή προσοχή, σαν να ήταν το πιό εύθραυστο πράγμα του κόσμου και συνέχισα τα ψώνια μου με ιδιαίτερη βιασύνη.
Αυτό το μικρό λαστιχωτό έδεσμα το πρωτοέφτιαξε το 1777 ο Αλί Μουχιντίν Χατζή Μπεκίρ, επίσημος ζαχαροπλάστης στο παλάτι του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ A' 27ου σουλτάνου της Πόλης, ο οποίος αντιμέτωπος με την γκρίνια των τεσσάρων γυναικών του και των εκατοντάδων ακόμη θηλυκών του χαρεμιού του, οι οποίες τσακώνονταν συνέχεια, κάλεσε στο Τοπ Καπί τους καλύτερους ζαχαροπλάστες της αυτοκρατορίας του και τους ζήτησε να παρασκευάσουν ένα γλυκό που θα γλύκαινε τις γυναίκες και θα σταματούσαν τα παράπονα και τις φωνές τους. Αυτό το ξεχωριστό γλύκισμα, εκτός από τις γυναίκες του σουλτάνου, σε λίγο καιρό έγινε το αγαπημένο γλυκό όλων των κυριών της Πόλης και σιγά σιγά διαδόθηκε και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ηταν το αγαπημένο γλυκό του Μέγα Ναπολέοντα και του Σερ Ουίνστων Τσώρτσιλ. Λέγεται οτι ιδιαίτερη αδυναμία του είχε και ο Πάμπλο Πικάσο, επειδή τον βοηθούσε να συγκεντρωθεί.
Το αποκορύφωμα της δόξας του ταπεινού (κατά εμάς) αυτού γλυκακίου, ήρθε χάρη στον μαγικό κόσμο του Ντίσνεϊ, όπου το ανατολίτικο γλυκό με την πλούσια άχνη ξαναζωντανεύει ως δέλεαρ μιας άλλης φανταστικής εποχής στην ταινία «Τα Χρονικά της Νάρνια: το Λιoντάρι, η Μάγισσα και η Ντουλάπα», όπου η πανούργα Λευκή Μάγισσα, έχει καλύψει τα πάντα στη μαγική χώρα Νάρνια με έναν παγερό χειμώνα. Μόνο ένα λιοντάρι μπορεί να τη νικήσει και τέσσερα παιδιά αποφασίζουν να το βοηθήσουν. Όμως, η Μάγισσα καταφέρνει να διασπάσει την ενότητά τους. Πώς; Με το δέλεαρ του λουκουμιού... Που να φανταζόταν τέτοιες τιμές και δόξες το ταπεινό λουκουμάκι, από τα καφενεία της Ανατολής που το σερβίραν σε χαρτοπετσέτες, να φτάσει στην μεγάλη οθόνη και μάλιστα μέσα από ταινία του Ντίσνεϊ.
Τέλος πάντων, έφτασα στο σπίτι, ξεφόρτωσα τα ψώνια και καθώς τα τακτοποιούσα στο ντουλάπι, το μάτι μου έπεσε στα γνωστά - επίσης από παιδικής ηλικίας - τετράγωνα μπισκότα που έχω πάντα γιά τις ώρες τις λαιμαργίας της μικρής.
Ο συνδυασμός, άστραψε στο μυαλό μου. Μπισκοτολούκουμο!!!!!!!
Σχεδόν μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Η λέξη, η εικόνα, μου θύμισαν τη γιαγιά μου, την αγαπημένη μαμά της μαμάς μου, που πάντα, μα πάντα, μας ετοίμαζε από ένα μπισκοτολούκουμο κάθε φορά που πηγαίναμε σπίτι της. Οι οικονομικές δυνατότητες της γιαγιάς και του παπού ήταν περιορισμένες, ωστόσο ποτέ δεν έλειπε το γλυκουδάκι αυτό από το σπίτι της. Ιδιαίτερα όταν περίμενε επίσκεψη από τα εγγόνια της.
Δάκρυσα. Τρώγοντάς το ξανά - δεν ξέρω πόσα χρόνια μετά - με κλειστά τα μάτια, έχοντας την εικόνα της γιαγιάς μου να μας κυττάει χαμογελώντας πασαλειμένους με άχνη, ευχαρίστησα τον Θεό γιά κάποια πράγματα που όσα χρόνια και αν περάσουν, θα μείνουν (σχεδόν) αναλλοίωτα, γιά να μας θυμίζουν όμορφες, τρυφερές εποχές της ζωής μας.
Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου γιαγιά, ξέροντας οτι από κει ψηλά που βρίσκεται δεν θα ενοχληθεί καθόλου από τη δημοσίευση των φωτογραφιών της.