"the show must go on"

Το ατύχημα του alombar42 junior και το ποστ του σχετικά με την εκπαίδευση των παιδιών στον πόνο, μου έφερε στο μυαλό τη φράση της μαμάς μου (και προφανώς όλων των μαμάδων του κόσμου) "όταν θα κάνεις παιδιά, θα καταλάβεις". Και μου θύμισε το τι έχει περάσει η μαμά μου (όπως προφανώς όλες οι μαμάδες του κόσμου) από την ξεροκεφαλιά, το πείσμα, την αντιδραστικότητα κυρίως τη δική μου (ο αδελφός μου ήταν άγιο παιδί μπροστά μου).
Όχι, δεν υπάρχει τρόπος ούτε να εκπαιδεύσεις, ούτε να προετοιμάσεις τα παιδιά γιά τον πόνο της ζωής. Και δεν μιλάω γιά τον σωματικό πόνο - αυτόν, νάναι καλά τα panadol extra και τα ponstan και τα brufen, τον νικάς εύκολα - μιλάω γιά τον ψυχικό πόνο, που δυστυχώς είναι αναπόφευκτος.
Ο πόνος είναι κομμάτι αναπόσπαστο της ζωής.
Το χειρότερο είναι οτι όσο πολύ κι'αν πονάμε, πρέπει κάθε στιγμή να συνεχίζουμε. Να σηκωνόμαστε το πρωί γιά τη δουλειά, να χαμογελάμε στους πελάτες, να χαζολογάμε με τους συναδέλφους, να ρωτάμε τους άλλους πως είναι, ενώ το μόνο που θέλουμε είναι να τους σιχτιρίσουμε ΟΛΟΥΣ και να πάμε να θαφτούμε κάτω από τα σκεπάσματά μας. Ομως δεν το κάνουμε. "The show must go on". Όχι γιατί δεν μπορούμε, αλλά επειδή αυτός είναι ο τρόπος άμυνας του οργανισμού μας.
Μέσα μας μπορεί να είμαστε διαλυμένοι, αλλά η πρόσοψή μας κρατάει καλά.
Και ξαναρχίζουμε τον κύκλο, μόνο και μόνο γιά να ξαναπονέσουμε και να ξαναδιαλυθούμε, αλλά συνεχίζουμε. Δεν το βάζουμε κάτω. Συνεχίζουμε, γιατί the show must go on.

Σας αφιερώνω τα λόγια του καταπληκτικού τραγουδιού των Queen.

Empty spaces - what are we living for
Abandoned places - I guess we know the score
On and on, does anybody know what we are looking for...
Another hero, another mindless crime
Behind the curtain, in the pantomime
Hold the line, does anybody want to take it anymore
The show must go on, the show must go on
Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking but my smile still stays on.
Whatever happens, I’ll leave it all to chance
Another heartache, another failed romance
On and on, does anybody know what we are living for?
I guess I’m learning, I must be warmer now
I’ll soon be turning, round the corner now
Outside the dawn is breaking but inside in the dark I’m aching to be free
The show must go on, the show must go on
Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking but my smile still stays on
My soul is painted like the wings of butterflies
Fairytales of yesterday will grow but never dieI can fly - my friends
The show must go on, the show must go on
I’ll face it with a grin I’m never giving in
On - with the show -I’ll top the bill, I’ll overkill I have to find the will to carry on
On with the -On with the show -The show must go on...