Ετσι είναι

Ολα είναι συμβιβασμός. Ολά είναι αποδοχή. Ολα είναι υπομονή. Ολα είναι επιλογή.
Πάντα κάτι αφήνουμε γιά να έχουμε κάτι άλλο.
Διαλέγουμε αυτό που αγαπάμε περισσότερο, αυτό που θέλουμε περισσότερο, αυτό που μας πονάει λιγότερο, αυτό που μας δυστυχεί λιγότερο.
Κάθε μας βήμα και μιά επιλογή. Το μη χείρον, βέλτιστον.
Οχι, δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Πρέπει να διαλέξεις. Σε τρελλαίνει η ιδέα, αλλά έτσι είναι.
Και μετά υποφέρεις. Αφησες πίσω κάτι που ήθελες πολύ.
Και μετά, η αγκαλιά του, η ηρεμία στο σπίτι, η ασφάλεια της συζυγικής ζωής, ένα "μανούλα", η δυνατότητα να αγοράσεις ότι θέλεις, κάτι απ'όλα αυτά, ή και τίποτε, σε κάνει να σκέφτεσαι οτι καλά έπραξες που άφησες κάτι άλλο πίσω.
Και μετά ξαναγεμίζει ο νους από τις χιλιάδες επιλογές που αναγκάστηκες να κάνεις και μετανιώνεις και νοσταλγείς και ποθείς αυτό που δεν είχες και που πιθανόν ποτέ δεν θα έχεις. Και υποφέρεις.
Αλλά έτσι είναι. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Τουλάχιστον έχεις κάτι. Είναι ισορροπία.
Υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν τίποτε.

Οι ομορφιές της Ελλάδας

Παρ'όλο που ο καιρός ήταν ότι έπρεπε γιά θάλασσα σήμερα, εμείς αποφασίσαμε να μη συμμετέχουμε στην παρέλαση των επιστροφέων της Χαλκιδικής και είπαμε να πάμε προς βουνό μεριά.
Επειδή η πρώτη εντύπωση του άντρα μου γιά την Ελλάδα, βλέποντας την Θεσσαλονίκη, ήταν οτι είναι μιά χώρα χωρίς δένδρα, προσπαθώ πάντα γιά τις εκδρομές μας να διαλέγω μέρη με πλούσια βλάστηση. (Οι ολιγοήμερες περσινές διακοπές στην Σαντορίνη δεν μετράνε, η Σαντορίνη είναι ένα μέρος μαγικό έτσι κι'αλλιώς.)
Ξεκινήσαμε λοιπόν - εκείνος με όλη την καλή διάθεση, εγώ με μιά μικρή αγωνία που την έχω πάντα επειδή καυχιέμαι πολύ (τρομάρα μου) γιά την χώρα μας, γιά το τι θα αντικρύσουμε - γιά τα λουτρά του Πόζαρ. Δεν είχα πάει ούτε εγώ ποτέ και θυμάμαι οτι η γιαγιά και ο παπούς πήγαιναν κάθε καλοκαίρι μερικές μέρες, άκουσα και από διάφορους οτι έχουν ανακαινισθεί - η μόδα των spa βλέπετε - και έτσι το πρότεινα.
Εννοείται φυσικά οτι πρώτα έκανα και μιά ψιλοέρευνα στο διαδίκτυο, γιά να είμαι προετοιμασμένη και γιά να μπορώ να απαντήσω και την συνηθισμένη ερώτησή του όταν προτείνω κάποιο μέρος γιά εκδρομή: "Τι καλό έχει να δούμε εκεί που θα πάμε;"
Εμαθα λοιπόν οτι τα συγκεκριμένα λουτρά ήταν γνωστά από αρχαιοτάτων χρόνων τόσο αρχαιοτάτων, που ευρήματα μιλούν γιά τις ιαματικές τους ιδιότητες από την εποχή του Μ.Αλέξανδρου. Βρίσκονται σε μιά περιοχή πνιγμένη στα δένδρα απαράμιλης ομορφιάς, σχετική δε ιστοσελίδα χαρακτηρίζει την περιοχή "Κήπο της Εδέμ".
Ε, ποτάμι με καταράκτες, πλούσια δάση, ιαματικές πηγές που αναβλύζουν τα ζεστά νερά τους χιλιάδες χρόνια, τι καλύτερο;
Μετά από μιάμιση περίπου ώρα οδήγησης, φτάσαμε. Η μικρή ήταν χαρούμενη επειδή της αρέσουν οι βόλτες με το αυτοκίνητο, ο άντρας μου σιγοσφύριζε τα τραγούδια που έπαιζε το ραδιόφωνο, εγώ ένιωθα καρφιά να τρυπάνε τον πισινό μου από το άγχος.
Το τοπίο φαινόταν όντως εκπληκτικό. Ανηφορίζοντας προς τα λουτρά, η βλάστηση γίνεται όλο και πιό οργιώδης. Η ομορφιά του συνδυασμού πέτρας και δάσους, στιγμές-στιγμές σου κόβει την ανάσα. Η ανησυχία μου γιά το τι θα αντικρύσουμε, κάπως ηρεμεί.
Α, να και η πινακίδα "Καλώς ήρθατε στα λουτρά Πόζαρ". Χαμογελώ. Επιτέλους. Παίρνουμε την στροφή και ..... πρώτο σοκ. Πάγκοι απ'αυτούς που στήνουν στα πανηγύρια που πουλάνε από φακούς μέχρι σώβρακα, βρίσκονται δεξιά και αριστερά του δρόμου. Αριστερά φαίνεται ένας χώρος με παρκαρισμένα αυτοκίνητα, αλλά μου είναι αδιανόητο να παρκάρουμε εκεί και να διασχίσουμε με τα πόδια την πανηγυρούπολη. Ξεροκαταπίνω και ψιθυρίζω "ας πάμε λίγο πιό πάνω να παρκάρουμε, έχουμε και το μωρό, να μην περπατάμε πολύ ώρα". Τον κυττώ με την άκρη του ματιού μου, τα φρύδια του έχουν ανασηκωθεί - ή έτσι μου φαίνεται εμένα - χαμογελά όμως και λέει "Οκ". Συνεχίζουμε και περνάμε ανάμεσα από διάφορα αυτοκίνητα παρκαρισμένα με τέτοιο τρόπο, λες και τα έβαλαν επίτηδες έτσι γιά να κλείσουν τον δρόμο, βρίσκουμε μιά θέση μετά από 15 λεπτά οδηγικών ελιγμών τέτοιων, που αν έδινε εξετάσεις γιά δίπλωμα, όχι 1 αλλά 3 θα του έδιναν, παρκάρουμε. Ξεφυσάω σιγανά, πάει το πρώτο πρόβλημα. Παρκάραμε.
Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και το βλέμμα μας περιδιαβαίνει λίγο στο περιβάλλον. Φύση πράγματι μαγευτική, με την ορμητική μουσική του ποταμού που σχηματίζει καταράχτες εδώ και κει να πλημμυρίζει τα αυτιά μας. Κατεβάζουμε την μικρή, τα συμπράγκαλά μας - σάκκο μικρής, σάκκο με εργαλεία αποθανάτησης της εκδρομής - και ανηφορίζουμε προς το κεντρικό ... ε, πως να το πω τώρα ... κυλικείο, μπαρ, ξεκουραστήριο, τέλος πάντων καταλάβατε εσείς. Εκεί βρίσκεται και η μεγάλη εξωτερική πισίνα που μπορείς να κάνεις το μπάνιο σου στα ιαματικά νερά που έχουν θερμοκρασία 37 βαθμών Κελσίου.
Ακριβώς από πίσω, υπήρχε ένας αρκετά θεαματικός καταράχτης προς τον οποίο κατευθυνθήκαμε. Σ΄όλη την διάρκεια του περιπάτου προς τα εκεί, μας συντρόφευαν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ πολλά σκουπίδια πεταμένα στο δρόμο τα οποία σε συνδυασμό με τις τρομερής αισθητικής πλαστικές καρέκλες και τραπέζια - ξέρετε, αυτά που πουλάνε οι γύφτοι τα καλοκαίρια στα τουριστικά μέρη - δικαίωσαν άλλη μιά φορά την αρχική μου αγωνία γιά το τι θα αντικρύσουμε.
Να μη τα πολυλογώ, πήγαμε στον καταράχτη, πέταξε τις δέουσες πέτρες στο νερό η μικρή, βγάλαμε και καναδυό φωτογραφίες γιά να μην ξεχάσουμε την εκδρομή - πράγμα που πολύ θα τόθελα είναι η αλήθεια - κατηφορίσαμε προς το αυτοκίνητο, ξαναφορτώσαμε τα συμπράγκαλά μας, ο άντρας μου πήρε άλλα 3 διπλώματα οδήγησης αφού χρειάστηκε να ξανακάνει τους ίδιους και χειρότερους ελιγμούς ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και πήγαμε στην ευχή της Παναγίας.
Ντράπηκα άλλη μιά φορά γιά το χάλι μας.
Ντράπηκα άλλη μιά φορά γιά τα απίστευτης φυσικής ομορφιάς μέρη της Ελλάδας, που τα μετατρέπουμε εμείς οι ίδιοι σε σκουπιδότοπους και αισθητικά αίσχη.
Ντράπηκα άλλη μιά φορά γιά όσες άλλες καυχήθηκα γιά την Ελλάδα και τους Ελληνες.
Θυμήθηκα εκείνη την τεχνητή λίμνη στην Georgia, που με είχε πάει γιά ψάρεμα, με τους καταπληκτικούς χώρους γιά πικ-νικ, με τα ξύλινα τραπέζια και τους πάγκους και τις ψησταριές γιά τους επισκέπτες και τους κάδους απορριμάτων άδειους και καθαρούς και χωρίς ούτε ένα χαρτάκι τσίχλας πεταμένο στο χώμα.
Θυμήθηκα όλα όσα του είπα τότε γιά τις φυσικές ομορφιές της Ελλάδας.
Θυμήθηκα όλα όσα ξέχασα να του πω γιά τις ασχήμιες των Ελλήνων.
Και ντράπηκα.