Των Ελλήνων οι Κοινότητες (τρομάρα μας)

Χθες το απόγευμα, ανεβαίνοντας γιά το σπίτι κατά τις 4 το απόγευμα, είδα σε μιά στάση λεωφορείου ένα αδέσποτο σκυλί. Ηταν απίστευτα αδύνατο - τα πλευρά του σχεδόν είχαν πεταχτεί έξω - μετά βίας στεκόταν στα πόδια του και μου φάνηκε οτι είχε και αφρούς στο στόμα. Θέαμα δραματικό και τρομακτικό μαζί, ειδικά επειδή στεκόταν σε στάση λεωφορείου.
Ξέρω οτι γιά τα αδέσποτα υπεύθυνοι είναι οι Δήμοι και οι Κοινότητες, αλλά στις 4 το απόγευμα ποιόν δημόσιο υπάλληλο να βρεις στο τηλέφωνο;
Φτάνω στο σπίτι με μιά σχετική ανησυχία, στο μυαλό μου πηγαινοέρχονται κακές σκέψεις γιά παιδάκια ή γιαγιάδες που αμέριμνα προχωρούν στη στάση να πάρουν το λεωφορείο και ξαφνικά βρίσκονται στο νοσοκομείο επειδή τους δάγκωσε το εν λόγω σκυλί.
Αποφασίζω να φανώ συνετός και υπεύθυνος πολίτης (τρομάρα μου, που νάξερα).
Τηλεφωνώ στο 100. Απαντά γυναικεία φωνή, της εξηγώ το περιστατικό, λέγοντάς της οτι τα στοιχεία μου είναι στη διάθεσή τους.
Η απάντηση; "Και τι θέλετε να κάνουμε εμείς; Δεν είμαστε αρμόδιοι. Αρμόδιος είναι ο Δήμος."
Μου ήρθε να τη ρωτήσω τι σκατά ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ είναι άμα δεν μπορούν να δράσουν άμεσα, αλλά μιά φωνούλα μέσα μου, μου ψιθύρισε να συγκρατηθώ. Της απάντησα όσο πιό ευγενικά μπορούσα "Ναι, το ξέρω αλλά ο Δήμος και η Κοινότητα και η Νομαρχία και γενικώς η Δημόσια Διοίκηση στην Ελλάδα δουλεύουν μέχρι τις 3 και τώρα είναι 4 και μισή ΚΑΙ Παρασκευή επί πλέον. Τι μου προτείνετε να κάνω;"
Απάντηση (μετά από ολιγοδευτερόλεπτη σιγή) "Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω είναι να σας δώσω το τηλέφωνο της φιλοζωικής."
"Ευχαριστώ", ψέλλισα και άρχισα να σκέφτομαι οτι κατά 99 τοις εκατό είχα αρχίσει μιά από τις γνωστές ιστορίες του "ποιός είναι ο α(να)ρμόδιος γιά κάτι στην Ελλάδα".
Τέλος πάντων, μου έδωσε το τηλέφωνο της φιλοζωικής και αφού την ευχαρίστησα άλλη μιά φορά (εξωτερικώς, γιατί εσωτερικώς έριχνα γαμοσταυρίδια), έκλεισα το τηλέφωνο γιά να επικοινωνήσω με την φιλοζωική.
Μιά άλλη γυναικεία φωνή μου απάντησε, ευγενέστατη είναι η αλήθεια. Αφού ξαναείπα όλη την ιστορία, με ρώτησε αν το σκυλί ήταν αδέσποτο (μούρθε να της πω οτι δεν το ρώτησα), της απάντησα "μάλλον, έτσι μου φάνηκε" και με πληροφόρησε οτι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε γιατί .... ναι, καλά μαντέψατε, αρμόδιοι είναι οι Δήμοι και οι Κοινότητες. Εδώ μου ήρθε η επιθυμία να πω κανά δυό κουβέντες γαλλικές γιά των "Ελλήνων τις κοινότητες" που δεν κυττάνε να φτιάξουν τα της γειτονιάς τους, μου θέλουν να φτιάξουν και άλλο γαλαξία, αλλά ξανασυγκρατήθηκα. Τι μου έφταιγε η καυμένη η κυρία της φιλοζωικής;
"Μα, δεν μπορώ να κάνω τίποτε επί τέλους;" την ρώτησα.
"Πάρτε το αστυνομικό τμήμα της περιοχής σας", μου απαντά. "Εκείνοι θα ειδοποιήσουν το ειδικό τμήμα του Δήμου."
Ξανά ευχαριστίες από μέρους μου - θαύμασα την υπομονή μου πάντως - τηλεφωνώ στο 11888 γιά το νούμερο του αστυνομικού τμήματος της περιοχής μου και ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ φωνή απαντά στο τηλέφωνο, μου λέει "Καλησπέρα σας, θέση .... ", ζητώ το νούμερο του τμήματος, μου το δίνει, ξανά ευχαριστώ, κλείνω και παίρνω μιά βαθειά (μα πολύ βαθειά) ανάσα. Σχηματίζω το νούμερο, προετοιμάζοντας τον εαυτό μου γιά "μιά από τα ίδια".
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ φωνή απαντά.
Σκέφτομαι προς στιγμήν "μα καλά, μόνο οι γυναίκες τελικά δουλεύουν σ'αυτόν τον ρημάδη τον τόπο;". Ξαναλέω την ιστορία. Ξαναακούω την περί αρμοδιότητας απάντηση. Ξανααπαντώ οτι αυτή την ώρα δεν υπάρχει κανείς στις εν λόγω Δημοτικές ή Κοινοτικές αρχές.
Της λέω "τουλάχιστον, σας παρακαλώ, σημειώστε το, αναφέρετέ το κάπου, κάποιον θα μπορείτε να κινητοποιήσετε ΕΣΕΙΣ, Αστυνομία είστε, τι θα γίνει αν δαγκώσει κανένα παιδάκι, το σκέφτεστε;".
Σιγή.
"Εχετε δίκιο." μου απαντάει. "Το σημειώνω και θα κάνω ότι μπορώ. Σας ευχαριστώ που τηλεφωνήσατε."
"Εγώ ευχαριστώ, γειά σας." ψιθυρίζω και κλείνω το τηλέφωνο.

Νιώθω εξαντλημένη από την προσπάθεια. Νιώθω απογοητευμένη από την αντιμετώπιση των α(ΝΑ)ρμοδίων. Νιώθω πικραμένη από το χάλι της χώρας μου.

Μου έρχεται η επιθυμία να αρχίσω να τσιρίζω γιά όλα αυτά που όλοι τραβάμε στις συναλλαγές μας με ΟΛΕΣ τις δημόσιες αρχές, γιά την ανευθυνότητα των υπευθύνων και την υπευθυνότητα των ανεύθυνων πολιτών. Πληρώνουμε αδρά στο κράτος γιά υπηρεσίες που απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

Η χώρα λειτουργεί χάρη στο φιλότιμο μερικών.

Σήμερα το σκυλί δεν ήταν εκεί. Θέλω να ελπίζω οτι άγγιξα μιά χορδή ευσυνειδησίας της αστυνομικίνας υπηρεσίας και έγινε κάτι. Οχι, δεν θέλω να σκεφτώ τα χειρότερα.

Εξακολουθώ να πιστεύω οτι το ποτήρι είναι μισογεμάτο.

Παρ'όλα αυτά, σας αφιερώνω το τραγούδι των Goin'Through (μακάρι νάξερα πως να βάλω μουσική στο βλογ μου γιά να το ακούτε, είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ κομμάτι).

Καλημέρα Ελλάδα, σου μιλάει ο Νίβο

όλα σου τα λέω τίποτα δεν κρύβω

πολύ με υποτίμησες, εγώ μονάχα λίγο

Σκέφτηκα Ελλάδα να σ'αφήσω, να φύγω

Δεν το 'βαλα κάτω και προσπάθησα κι άλλο

ν' ανεβάσω σαν κι εσένα πιο πολύ το καβάλο

Να πετάξω καπέλα και το rap ντύσιμό μου

Και ν'αλλάξω τη ζωή και το φέρσιμό μου

Καλημέρα Ελλάδα να μου ζήσεις για πάντα

Να τιμάς με παρελάσεις το έπος του 40

Να κρατάς το κεφάλι ψηλά στον αγώνα

Και να βγάζεις για κυβέρνηση το ίδιο κόμμα

Να μου ζήσεις Ελλάδα και όλοι οι βουλευτές σου

Με τ' αυθαίρετά τους όλοι στις ακρογιαλιές σου

Με τους Χριστιανούς σου που κάνουν νηστεία

και ό,τι περισεύει στέλνουν στην Ελβετία

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν' αλλάξω γνώμη

πρέπει και συ να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις

Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Καλημέρα Ελλάδα, Νίβο στο μικρόφωνο

Στα λεω μέσα στους δίσκους στα λεω και στο ραδιόφωνο

Στα 'πα απ'την καλή στα λεω και απ' την ανάποδη

Σου 'χω μαζέψει άπλυτα απο δω μέχρι τη Νάπολη

Κύριοι υπουργοί, κύριοι βουλευταί

Πριν πάτε στο γραφείο, σας κάνω εγώ σεφτέ

Διαλέγω ένα τραγούδι αντί να στέλνω γράμματα

Δε ψάχνω για μ******, δεν περιμένω θαύματα

Παράτα και γραφείο και χαρτοφυλάκιο

Ελάτε μια βόλτα μέχρι τη Βαρβάκειο

Κατέβα στο λιμάνι, μίλα στους εργάτες σου

Πάρε την ευθύνη μιά φορά πάνω στις πλάτες σου

Ποια δημοκρατία, μου μιλάτε, ποια προγράμματα;

Ποια πανεπιστήμια, ποια Ευρώπη, και ποια γράμματα;

Πού είναι η παιδεία, πού είναι η υγεία σας;

Κύριε υπουργέ **** τα υπουργεία σας

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν' αλλάξω γνώμη

πρέπει και'συ να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις

Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Κύριε Πρόεδρε, παίρνω το θάρρος σήμερα

Αφού όλα τα προβλήματα είναι θέματα εφήμερα

Προκαταβολικά συγγνώμη μα έχω όνειρα

Σαν αυτά που κάποιοι ονομάζανε ανώνυμα

Εγώ τους δίνω όνομα και δεν κάθομαι φρόνιμα

Γιατί εγώ κι εσύ διαφέρουμε στο φρόνημα

Ζητάω τα προβλεπόμενα, δεν τα ζητιανεύω

Σ'αντίθεση με σας έχω μάθει να δουλεύω

Ελλάδα σε βιάζουν και'συ φτιάχνεις τα νύχια σου

Όχι να με δεις όχι για να βρεις τα δίκια σου

Αυτοί σε ξεπουλάνε όση ώρα καλοπίζεσαι

Είστε μια παρέα και μονάχη ξεφτιλίζεσαι

Καληνύχτα Ελλάδα, σ'αφήνω παω για ύπνο

Όσο εσύ μ' αυτούς ετοιμάζεσαι για δείπνο

Εγώ θα κάνω στίχους, κάθε σκέψη στο τετράδιο

Και θα στ' αφιερώσω απ' το ράδιο μάλλον αύριο

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν' αλλάξω γνώμη

πρέπει κι εσύ να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις

Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Διόρθωση, γιά να ακριβολογούμε ..

Τις φωτογραφίες του προηγούμενου ποστ, μου τις έστειλε μιά φίλη μου από την Αγγλία. Ο ενθουσιώδης και (ανυπόφορα ώρες-ώρες) αυθόρμητος εαυτός μου, έκανε το ποστ γιά να τις μοιραστώ μαζί σας, χωρίς να ελέγξω πληροφορίες.
Λοιπόν, τα μωράκια δεν μπορείτε να τα φάτε ακόμα κι'αν θα το θέλατε, επειδή δεν είναι φτιαγμένα από marzipan αλλά από πηλό.
Είναι δημιουργήματα της Καναδέζας Camille Allen και αν σας εντυπωσίασαν όσο και μένα, εδώ είναι η ιστοσελίδα της.
Αυτά, γιά την αποκατάσταση της πραγματικής προέλευσης.

Εκπληκτικές μινιατούρες, φτιαγμένες από marzipan. Οχι πέστε μου, θα μπορούσατε ποτέ να τα φάτε αυτά τα καταπληκτικά μωρούλια;

Γιά να σκάσει λίγο το χειλάκι σας μετά την πανσέληνο.

Τα λόγια είναι περιττά.

Τελικά είναι όμορφη η ζωή

Ξυπνάω με ολίγη σύγχυση, καθότι χθες βράδυ είχαμε διαφωνία με τον καλό μου περί αντιμετώπισης της γκρίνιας της μικρής. Πηγαίνοντας στην τουαλέττα γιά την πρωινή ρουτίνα, αναρωτιέμαι αν πρέπει να του κρατήσω μούτρα ή να του τα πω κατάμουτρα. "Γαμώτη μου Κυριακάτικα".
Ανοίγω την πόρτα της κρεββατοκάμαρας και βλέπω στο πάτωμα μία κατακόκκινη παπαρούνα. Στρίβω γιά να κατέβω τις σκάλες και βλέπω άλλη μία. Κατεβαίνοντας τις σκάλες, μαζεύω παπαρούνες - έχει αρχίσει να με πονάει η μέση από το πρωινό σκύψιμο, αλλά χαμογελώ - και ακολουθώντας τον παπαρουνοδιάδρομο, φτάνω σε μία καταπληκτική γλαστρούλα με υπέροχα πορτοκαλί λουλούδια, τοποθετημένη δίπλα στο laptop.
Βγαίνει ο καλός μου από το δωμάτιο-γραφείο, χαμογελώντας σαν μικρό παιδί που έφερε λουλούδια στη δασκάλα και μου λέει "Δεν χρειαζόταν να σκύψεις να τις μαζέψεις, εγώ τις άφησα μόνο και μόνο γιά να τις ακολουθήσεις. Happy Mother's Day."
Με πιάνουν τα κλάμματα καθώς τον αγκαλιάζω σφιχτά.
Είχα ξεχάσει τελείως οτι είναι η μέρα της Μητέρας σήμερα.
Είχα ξεχάσει τελείως και την χθεσινοβραδυνή ηλίθια διαφωνία.
Το μόνο που θυμόμουν ήταν η αίσθηση της πρώτης φοράς που αγκαλιαστήκαμε μετά από 8 μήνες γνωριμίας, ίδια ακριβώς κάθε φορά που αγκαλιαζόμαστε ακόμη και τώρα, σχεδόν 5 χρόνια μετά.
Ευχαριστώ τον Θεό (και τον mr. Gates) γιά την απροσδόκητη τροπή που δώσαν στο υπόλοιπο της ζωής μου.
Happy Mother's day.

Απόψε...

Μου λείπεις.
Μου λείπει το βλέμμα σου που ακουμπούσε προσεκτικά επάνω μου, μη με πληγώσει.
Μου λείπει η φωνή σου που ψιθύριζε σαν απαλή αύρα στ'αυτιά μου.
Μου λείπει το γέλιο σου που ήταν γνήσιο και καθαρό, σαν μικρού παιδιού.
Μου λείπει η κατανόησή σου που ηρεμούσε την ταραγμένη ψυχή μου.

Μου λείπει το χάδι σου που απλωνόταν στο κορμί μου σαν ζεστή κουβέρτα τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Μου λείπει η αγκαλιά σου που με πλημμύριζε γαλήνη.

Μου λείπει το φιλί σου που γλύκαινε τα χείλη μου και την καρδιά μου.

Μου λείπεις εσύ.

Μου λείπεις κι'ας μη συναντηθήκαμε ποτέ.

Γιά του προηγούμενου ποστ το αληθές...

Ηλεκτρικό παντοανοιχτήρι. Γιά τους ΠΟΛΥ αδύναμους.

---------------------------------------------------------------------------

Μ'ένα σμπάρο δυό τριγόνια. Γιά τους ΠΟΛΥ βιαστικούς.

---------------------------------------------------------------------------

Γκιλοτίνα γιά bagels. Γιά ακριβές και ισομερές κόψιμο. (μη τυχόν μαλώσουμε ποιός θα πάρει το πάνω και ποιός το κάτω κομμάτι)

---------------------------------------------------------------------------

TV στο ψυγείο. Γιά να μη χάνετε κανένα reality. Ελα μν στον τόπο σου!!!

---------------------------------------------------------------------------

Γιά τους οινολάτρεις (με παχύ πορτοφόλι).

Οταν το μέγεθος της συλλογής κρασιών σας ξεπερνά τις δυνατότητές σας να τα παρακολουθείτε, το Intelliscanner Bluetooth Wine Collector αποδεικνύεται πολύτιμος βοηθός. Συγχρονίζεται με το κομπιουτερικό σας και κατεβάζει πληροφορίες από online οινο-database 62.000 ετικετών. Μετά, παρακολουθεί την κάβα σας και σας λέει πότε η κάθε φιάλη είναι έτοιμη γιά να την απολαύσετε.

Αχ, καϋμένε Διόνυσε....

---------------------------------------------------------------------------

Κλειδαριά με συνδυασμό γιά το παγωτοκυπελλάκι σας.

Γιά τους υποψιασμένους και τους σιχασιάρηδες. Γιά να είστε σίγουροι οτι μόνο το δικό σας κουτάλι βουτάει στο παγωτό σας.

---------------------------------------------------------------------------

Γιά τους high-tech του είδους, που δεν συμπαθούν το αέριο. Και επειδή το μαγείρεμα με wok σε κεραμική εστία είναι αδύνατο. Αφιερωμένο εξαιρετικά, σ' αυτόν που έχει αδυναμία στο μαγείρεμα με wok.

==============================

ΑΝΤΕ, ΚΑΛΑ ΚΟΥΖΙΝΟΞΕΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ

ΓΜ την ταχύτητά μου . . .

Η ώρα είναι 6 το απόγευμα. Η μικρή παίρνει τον απογευματινό της υπνάκο, το βραδυνό είναι έτοιμο (νάχει καλά ο Θεός την μανούλα μου), ο καλός μου έχει μάθημα μέχρι της οκτώμιση.

Μόνη στο σπίτι !!! Τόσο σπάνιο, που νιώθω ρίγη ηδονής στη ραχοκοκκαλιά μου.
"Να κάνω ένα ζεστό νες, να τον πιώ με την ησυχία μου, να καπνίσω με την ησυχία μου, να ΑΠΟΛΑΥΣΩ βρε αδελφέ", σκέφτομαι.

Ζεσταίνω γάλα - όσοι πίνετε νες με γάλα και δεν χρησιμοποιείτε ΜΟΝΟ ΦΡΕΣΚΟ γάλα, οχι νερό, δεν ξέρετε τι χάνετε - βάζω την δοσολογία στην κούπα - ένα ζάχαρη, ενάμιση καφέ, λίγο νερό - και παίρνω το χτυπητήρι. Χτυπάω το πολύτιμο μίγμα, ντρινννν το κουδούνι στα μικροκύματα. Ρίχνω σιγά σιγά, με μυστικιστικές κινήσεις το γάλα ανακατεύοντας με το χτυπητήρι και ενώ χαμογελώ ανυπομονώντας γιά την πρώτη υπέροχη ρουφηξιά, ξαφνικά ....

"Γαμώταχτυπητήριαμουκαιτηβιασύνημου". Εχω κατά λάθος σηκώσει το χτυπητήρι στην επιφάνεια του καφέ και το μισό γάλα ανακατεμένο με τον αφρό του καφέ έχει χορέψει τσα τσα αφήνοντας τα ίχνη του πάνω στο t-shirt μου, στα ντουλάπια της κουζίνας ΚΑΙ το πάτωμα.

Πάει η τελετουργία, πάει η πρώτη θεϊκή ρουφηξιά, πάνε και τα ρίγη ηδονής στη ραχοκοκκαλιά μου. Βρίζω (όταν λέμε βρίζω, εννοούμε ΒΡΙΖΩ).

Τι στο διάολο τα θέλουμε όλα αυτά τα gadgets που υποτίθεται οτι μας κάνουν τη ζωή πιό εύκολη και μειώνουν τον χρόνο απασχόλησής μας με διάφορα; ΓΜ την ταχύτητά μου, ΓΜ την βιασύνη μου, ΓΜ την ευκολία μου.

Ντουλάπια γεμάτα με όλων των ειδών τα ηλεκτρονικοηλεκτρικά καλούδια που τις περισσότερες φορές είναι τόση η φασαρία να τα καθαρίσεις μετά τη χρήση τους, που παραμένουν καθαρά και αχρησιμοποίητα.

Χάθηκε το παραδοσιακό κουταλάκι που χτυπούσε με μανία τον καφέ μας; Τι ωραία κρέμα που έκανε ...

Τρίφτες, κόφτες, ανοιχτήρια, χτυπητήρια και άλλα πολυΑχρηστικά αντικείμενα κουζινοδυσκολίας... Βγείτε επιτέλους απ'τη ζωή μας. Αφήστε μας ήσυχες και ήσυχους με το κοφτερό μας μαχαιράκι και το κουταλάκι μας. Να απολαμβάνουμε την διαδικασία, να τραβάει σε μάκρος.

Να ξαναγίνει η ενασχόληση στην κουζίνα μας (και όχι μόνο) ιεροτελεστία. Σαν τα προκαταρκτικά του σεξ.

Ενα ταξίδι στον παράδεισο δεν είναι πάντα παραδεισένιο (1)

Στις αρχές κάποιου Σεπτέμβρη της προηγούμενης ζωής μου (δεν θυμάμαι ποιά χρονιά, δεν είμαι καθόλου καλή στις χρονολογίες γι'αυτό και στο σχολείο έπαιρνα 15 στην Ιστορία), έκανα ένα ταξίδι τουρισμού στον επίγειο παράδεισο. Τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι εγώ τον παράδεισο, ακριβώς σαν αυτό που αντίκρυσα από το μικρό ελικοφόρο αεροπλανάκι των 12 θέσεων, καθώς πλησιάζαμε πετώντας πάνω από την Bora Bora.
Οσο το αεροπλανάκι κατέβαινε προς το μικρό αεροδρόμιό της, που βρίσκεται πάνω σε μία στενή ατόλη (motu) που λέγεται Motu Mute, κυριολεκτικά είχα μείνει με ανοιχτό στόμα από το θέαμα. Ομως, όπως αποδείχθηκε, αυτό ήταν το λιγότερο θεαματικό από όσα απίστευτης ομορφιάς τοπία και ακόμα πιό απίστευτης ομορφιάς πρόσωπα θα γνώριζα σ'αυτό το μοναδικό ταξίδι. Ενα ταξίδι που η διαδρομή του (Θεσσαλονίκη-Παρίσι-Λος Αντζελες-Ταϊτή-Μπόρα Μπόρα) διήρκεσε 36 ώρες.
Επιτέλους προσγειωθήκαμε πάνω στη κοραλιογεννή ατόλη που βρισκόταν το αεροδρόμιο, το οποίο κατασκευάστηκε από τον Αμερικάνικο στρατό κατά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο και ήταν το μοναδικό αεροδρόμιο της Γαλλικής Πολυνησίας μέχρι το 1962 που άνοιξε το αεροδρόμιο της Papeete (πρωτεύουσα της Ταϊτής). Κατεβήκαμε από το αεροπλάνο και πλησιάσαμε προς το κτίριο. Ετοιμάσαμε τα διαβατήριά μας γιά να περάσουμε τον έλεγχο. Ελεγχος, ποιός έλεγχος; Η Γαλλική Πολυνησία, είναι υπερπόντιο έδαφος της Γαλλίας, άρα .... Ευρωπαϊκή Ενωση!!! Διατυπώσεις μηδέν. Ούτε καν αυτές οι ηλεκτρονικές αψίδες που περνάς από κάτω και χτυπάν άμα έχεις ξεχάσει κλειδιά, κινητό κλπ, δεν υπήρχαν. Η αίσθηση της χαλαρότητας και της ευθυμίας ήταν ολοφάνερη στα πρόσωπα των ντόπιων και παρέσυρε και μας πολύ γρήγορα. Ενα γκρουπ από 2 κοπέλλες και ένα κορίτσι μας φόρεσαν από ένα στεφάνι φτιαγμένο με λουλούδια lei στο λαιμό.
Σχεδόν αμέσως, πήραμε τις βαλίτσες μας και βγήκαμε από το κτίριο γιά να συναντήσουμε τον κύριο που μας περίμενε γιά να μας πάει στο ξενοδοχείο. Μόλις περάσαμε την πόρτα εξόδου .... Ωωωωω!!! Ούτε ταξί, ούτε λεωφορεία, ούτε mini bus από ξενοδοχεία περίμεναν τους επιβάτες, αλλά καταμαράν!!!! Φυσικό ήταν, αφού έπρεπε να διασχίσουμε τη λιμνοθάλασσα γιά να πάμε στο κυρίως νησί.

5,000 Αμερικανοί στρατιώτες εγκαταστάθηκαν στην Bora Bora αμέσως μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, γιά να απωθήσουν την επέκταση των Γιαπωνέζων στον Ειρηνικό. Ο συγγραφέας James Michener ήταν ένας απ΄αυτούς. Οταν την αποκάλεσε το πιό όμορφο νησί του κόσμου, μάλλον είχε δίκιο.
Στο νησί δεσπόζουν οι δύο ηφαιστιογενείς κορυφές από βασάλτη του βουνού Otemanu, που κοιτούν από ψηλά την απίστευτων χρωματικών εναλλαγών του γαλάζιου λιμνοθάλασσα, ενώ οι άσπρες αμμουδερές παραλίες δημιουργούν έντονη χρωματική αντίθεση με τις βαθειά σμαραγδένιες πλαγιές του. Η κορυφή του Otemanu (727 μέτρα) δεν έχει κατακτηθεί ποτέ!!!

Η Bora Bora, είναι αυτό ακριβώς που όλοι ονειρευόμαστε όταν σκεφτόμαστε ένα ταξίδι διακοπών στο πιό υπέροχο σημείο του πλανήτη γη. Απίστευτα γαλάζια θάλασσα με φοινικόδενδρα ριζωμένα στην άμμο, βουνά σκεπασμένα με ζούγκλα μπανανόδεντρων και ανανάδων και απόλυτη χαλάρωση σε ξενοδοχεία που πολλά από τα δωμάτια/καλύβες τους είναι κυριολεκτικά μέσα στο νερό, ή/και έχουν γυάλινο πάτωμα (σαν τον Κάπταιν Νέμο νιώθεις). Από όσα είδαμε, νομίζω το καλύτερο είναι το Meridien.

Ανήκει στην Γαλλική Πολυνησία, στο σύμπλεγμα των νησιών Societé.
Καλύπτοντας αναδυόμενη έκταση γης 4.200 τετραγωνικών χιλιομέτρων, η Γαλλική Πολυνησία αποτελείται από 118 ηφαιστειογενή και κοραλλιογενή νησιά, που σχηματίζουν πέντε συμπλέγματα (Societé, Marquises, Australes, Tuamotu, Gambier) και είναι διάσπαρτα σε 2.500.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. O χώρος που καταλαμβάνει είναι ίσος με την έκταση της Eυρώπης, χωρίς τη Pωσία αλλά το έδαφος των νησιών δεν είναι παρά το 1% της έκτασης της Γαλλίας. Η θέση της στον πλανήτη, είναι στη μέση σχεδόν του Ειρηνικού Ωκεανού (στη μέση του πουθενά, θα έλεγα εγώ).
Αριθμεί 220.000 κατοίκους και το 43% απ΄αυτούς έχει ηλικία κάτω των 20 ετών(!!!). Ο πληθυσμός αποτελείται κατά 82,8% και πλέον από Πολυνήσιους, κατά 11,9% από Ευρωπαίους και κατά 4,7% από Ασιάτες.
Οι πρώτοι Ευρωπαίοι επισκέπτες έφτασαν τον 17ο αιώνα. Η ιστορία της κατάκτησης του Ειρηνικού σημαδεύεται από μια πάλη επιρροής μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας, μέχρις ότου η βασίλισσα της Πολυνησίας Πομαρέ Δ’ ζητάει την προστασία της Γαλλίας. Ένα χρόνο αργότερα όλα τα νησιωτικά συμπλέγματα προσαρτώνται στη Γαλλική Δημοκρατία. Το 1946 η Γαλλική Πολυνησία γίνεται υπερπόντιο έδαφος της Γαλλίας και από το 1996 απολαμβάνει καθεστώς αυτονομίας. Μετά την αναστολή των γαλλικών πυρηνικών δοκιμών στον Κέντρο Πειραμάτων του Ειρηνικού το 1992 στη Mururoa (στο σύμπλεγμα Gambier), το Κράτος ανέλαβε να υποστηρίξει την οικονομική και κοινωνική αναμόρφωση της Γαλλικής Πολυνησίας για περίοδο δέκα χρόνων.
Η αλιεία και η εκμετάλλευση του πυρήνα της καρύδας είναι οι δυο παραδοσιακές δραστηριότητες. Τον οικονομικό ιστό συμπληρώνουν το εμπόριο, η βιοτεχνία, η βιομηχανία και πιο πρόσφατα ο τουρισμός, που φτάνει το 20% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, καθώς και η μαργαριτοκαλλιέργεια (καλλιέργεια μαύρων μαργαριταριών), που είναι το πρώτο σε αξία προϊόν εξαγωγής. Τα μαύρα μαργαριτάρια, δημιουργούνται σε ένα είδος όστρακου που λέγεται Pinctada Margaritifera (δεν λατρεύετε και σεις την επιρροή της Ελληνικής γλώσσας στις επιστήμες; Κρίμα που την έχουμε σκοτώσει εμείς οι ίδιοι πιά.) Αυτό το όστρακο, βρίσκεται στον Νότιο Ειρηνικό. Ιστορικά, τα περισσότερα μαύρα μαργαριτάρια προέρχονται από την Ταϊτή και γι'αυτό είναι γνωστά ως μαύρα μαργαριτάρια της Ταϊτής.

Βρήκαμε λοιπόν τον κύριο που θα μας οδηγούσε στο ξενοδοχείο μας (Γάλλος ο κύριος) και αφού διασχίσαμε την λιμνοθάλασσα με το Καταμαράν, βρεθήκαμε στην πρωτεύουσα την Vaitape. Οτι και να σας φέρνει στο νου η λέξη πρωτεύουσα, είναι λάθος, μιά και ουσιαστικά η Vaitape είναι και η μοναδική πόλη ή μάλλον χωριό του νησιού. Με το που πατήσαμε πόδι στο χωριό, κατάλαβα οτι τα περισσότερα από τα μισά από τα ρούχα που είχα κουβαλήσει (Χριστέ μου αυτή η γυναικεία φιλαρέσκεια), ήταν άχρηστα. Ο κόσμος κυκλοφορούσε με παρεό και μαγιό. Ολοι. Στην πραγματικότητα και οι ίδιοι οι κάτοικοι φοράνε μόνο παρεό. Η μοναδική μέρα που ντύνονται με ρούχα συμβατικά, είναι η Κυριακή που φοράνε τα καλά τους άσπρα ρούχα, γιά να πάνε στην εκκλησία.
Τέλος πάντων, αγκομαχώντας από το βάρος της βαλίτσας, επιβιβαστήκαμε σε ένα ταχύπλοο και ξεκινήσαμε (επιτέλους) γιά τον τελικό μας προορισμό.....
(συνεχίζεται)