"the show must go on"

Το ατύχημα του alombar42 junior και το ποστ του σχετικά με την εκπαίδευση των παιδιών στον πόνο, μου έφερε στο μυαλό τη φράση της μαμάς μου (και προφανώς όλων των μαμάδων του κόσμου) "όταν θα κάνεις παιδιά, θα καταλάβεις". Και μου θύμισε το τι έχει περάσει η μαμά μου (όπως προφανώς όλες οι μαμάδες του κόσμου) από την ξεροκεφαλιά, το πείσμα, την αντιδραστικότητα κυρίως τη δική μου (ο αδελφός μου ήταν άγιο παιδί μπροστά μου).
Όχι, δεν υπάρχει τρόπος ούτε να εκπαιδεύσεις, ούτε να προετοιμάσεις τα παιδιά γιά τον πόνο της ζωής. Και δεν μιλάω γιά τον σωματικό πόνο - αυτόν, νάναι καλά τα panadol extra και τα ponstan και τα brufen, τον νικάς εύκολα - μιλάω γιά τον ψυχικό πόνο, που δυστυχώς είναι αναπόφευκτος.
Ο πόνος είναι κομμάτι αναπόσπαστο της ζωής.
Το χειρότερο είναι οτι όσο πολύ κι'αν πονάμε, πρέπει κάθε στιγμή να συνεχίζουμε. Να σηκωνόμαστε το πρωί γιά τη δουλειά, να χαμογελάμε στους πελάτες, να χαζολογάμε με τους συναδέλφους, να ρωτάμε τους άλλους πως είναι, ενώ το μόνο που θέλουμε είναι να τους σιχτιρίσουμε ΟΛΟΥΣ και να πάμε να θαφτούμε κάτω από τα σκεπάσματά μας. Ομως δεν το κάνουμε. "The show must go on". Όχι γιατί δεν μπορούμε, αλλά επειδή αυτός είναι ο τρόπος άμυνας του οργανισμού μας.
Μέσα μας μπορεί να είμαστε διαλυμένοι, αλλά η πρόσοψή μας κρατάει καλά.
Και ξαναρχίζουμε τον κύκλο, μόνο και μόνο γιά να ξαναπονέσουμε και να ξαναδιαλυθούμε, αλλά συνεχίζουμε. Δεν το βάζουμε κάτω. Συνεχίζουμε, γιατί the show must go on.

Σας αφιερώνω τα λόγια του καταπληκτικού τραγουδιού των Queen.

Empty spaces - what are we living for
Abandoned places - I guess we know the score
On and on, does anybody know what we are looking for...
Another hero, another mindless crime
Behind the curtain, in the pantomime
Hold the line, does anybody want to take it anymore
The show must go on, the show must go on
Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking but my smile still stays on.
Whatever happens, I’ll leave it all to chance
Another heartache, another failed romance
On and on, does anybody know what we are living for?
I guess I’m learning, I must be warmer now
I’ll soon be turning, round the corner now
Outside the dawn is breaking but inside in the dark I’m aching to be free
The show must go on, the show must go on
Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking but my smile still stays on
My soul is painted like the wings of butterflies
Fairytales of yesterday will grow but never dieI can fly - my friends
The show must go on, the show must go on
I’ll face it with a grin I’m never giving in
On - with the show -I’ll top the bill, I’ll overkill I have to find the will to carry on
On with the -On with the show -The show must go on...

Οι άνθρωποι, είμαστε πολύ περίεργα όντα. Θέλουμε απεγνωσμένα να μας αγαπούν κι'όμως, όταν είμαστε με κάποιον που μας αγαπάει κάνουμε τα πάντα γιά να τον ταλαιπωρούμε και να τον παιδεύουμε. Ψάχνουμε σαν τρελλοί γιά την αληθινή αγάπη κι'όταν την βρούμε, ξεθάβουμε την πιό σαδιστική πλευρά του εαυτού μας.
Τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο δύστροπους στον έρωτα; Τι είναι αυτό που δεν μας αφήνει να ανοίξουμε διάπλατα την καρδιά μας, να εκδηλώσουμε τα αισθήματά μας χωρίς αναστολές και υποκρισίες, τι είναι αυτό που μας βάζει στην λογική του "να μην του/της δώσω και πολύ θάρρος";
Κι'αν τυχόν και βρεθούμε με κάποιον που δεν μπαίνει στην λογική αυτή, που δεν πιστεύει στα "παιχνίδια" αυτού του είδους, κάποιον που μας ανοίγει την πόρτα της καρδιάς του διάπλατα και όχι μόνο μας αγαπάει αλλά ΤΟ ΔΕΙΧΝΕΙ κι'όλας με όλο το είναι του, ε τότε τον ποδοπατάμε μέχρι να γίνει ένα με το πάτωμα.
Και το περίεργο είναι οτι όσο πιό πολύ δίνεσαι σε κάποιον, όσο πιό πολύ τον φροντίζεις, τον νοιάζεσαι, τον προσέχεις, του δείχνεις την αγάπη σου χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα, τόσο πιό πολύ τελικά σε αγνοεί, απομακρύνεται, ίσως και να σε περιφρονεί στο τέλος.
Αυτός ο ίδιος άνθρωπος που σ'αγαπούσε κάποτε.
Λες και η πολύ αγάπη, δηλητηριάζει.
Είμαστε πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι.

γεύσεις ξεχασμένες

Πριν από μερικές μέρες, τριγυρίζοντας στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ που συνήθως ψωνίζω, χάζευα στα είδη της καθαράς Δευτέρας που είχαν την τιμητική τους αυτόν τον καιρό. Κονσέρβες με σαρδέλλες, καλαμάρια και άλλα θαλασσινά, φασόλια, ντολμαδάκια, χαλβάδες με διάφορες γεύσεις και .... ω, η ματιά μου έπεσε στα λουκούμια. Είχα χρόνια να φάω και ξαφνικά μου ήρθε με απίστευτη ένταση η επιθυμία να ξαναθυμηθώ αυτή τη παλιά, σχεδόν ξεχασμένη γεύση των παιδικών μου χρόνων. Διάλεξα αυτά με γεύση τριαντάφυλλο - θυμάμαι οτι όταν η μαμά μου έπαιρνε τη συσκευασία με τις μπουκίτσες που είχαν διάφορες γεύσεις, εγώ έτρωγα μόνο αυτές με τη τριανταφυλλένια γεύση - τα έβαλα στο καλάθι με περισσή προσοχή, σαν να ήταν το πιό εύθραυστο πράγμα του κόσμου και συνέχισα τα ψώνια μου με ιδιαίτερη βιασύνη.
Αυτό το μικρό λαστιχωτό έδεσμα το πρωτοέφτιαξε το 1777 ο Αλί Μουχιντίν Χατζή Μπεκίρ, επίσημος ζαχαροπλάστης στο παλάτι του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ A' 27ου σουλτάνου της Πόλης, ο οποίος αντιμέτωπος με την γκρίνια των τεσσάρων γυναικών του και των εκατοντάδων ακόμη θηλυκών του χαρεμιού του, οι οποίες τσακώνονταν συνέχεια, κάλεσε στο Τοπ Καπί τους καλύτερους ζαχαροπλάστες της αυτοκρατορίας του και τους ζήτησε να παρασκευάσουν ένα γλυκό που θα γλύκαινε τις γυναίκες και θα σταματούσαν τα παράπονα και τις φωνές τους. Αυτό το ξεχωριστό γλύκισμα, εκτός από τις γυναίκες του σουλτάνου, σε λίγο καιρό έγινε το αγαπημένο γλυκό όλων των κυριών της Πόλης και σιγά σιγά διαδόθηκε και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ηταν το αγαπημένο γλυκό του Μέγα Ναπολέοντα και του Σερ Ουίνστων Τσώρτσιλ. Λέγεται οτι ιδιαίτερη αδυναμία του είχε και ο Πάμπλο Πικάσο, επειδή τον βοηθούσε να συγκεντρωθεί.
Το αποκορύφωμα της δόξας του ταπεινού (κατά εμάς) αυτού γλυκακίου, ήρθε χάρη στον μαγικό κόσμο του Ντίσνεϊ, όπου το ανατολίτικο γλυκό με την πλούσια άχνη ξαναζωντανεύει ως δέλεαρ μιας άλλης φανταστικής εποχής στην ταινία «Τα Χρονικά της Νάρνια: το Λιoντάρι, η Μάγισσα και η Ντουλάπα», όπου η πανούργα Λευκή Μάγισσα, έχει καλύψει τα πάντα στη μαγική χώρα Νάρνια με έναν παγερό χειμώνα. Μόνο ένα λιοντάρι μπορεί να τη νικήσει και τέσσερα παιδιά αποφασίζουν να το βοηθήσουν. Όμως, η Μάγισσα καταφέρνει να διασπάσει την ενότητά τους. Πώς; Με το δέλεαρ του λουκουμιού... Που να φανταζόταν τέτοιες τιμές και δόξες το ταπεινό λουκουμάκι, από τα καφενεία της Ανατολής που το σερβίραν σε χαρτοπετσέτες, να φτάσει στην μεγάλη οθόνη και μάλιστα μέσα από ταινία του Ντίσνεϊ.
Τέλος πάντων, έφτασα στο σπίτι, ξεφόρτωσα τα ψώνια και καθώς τα τακτοποιούσα στο ντουλάπι, το μάτι μου έπεσε στα γνωστά - επίσης από παιδικής ηλικίας - τετράγωνα μπισκότα που έχω πάντα γιά τις ώρες τις λαιμαργίας της μικρής.
Ο συνδυασμός, άστραψε στο μυαλό μου. Μπισκοτολούκουμο!!!!!!!
Σχεδόν μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Η λέξη, η εικόνα, μου θύμισαν τη γιαγιά μου, την αγαπημένη μαμά της μαμάς μου, που πάντα, μα πάντα, μας ετοίμαζε από ένα μπισκοτολούκουμο κάθε φορά που πηγαίναμε σπίτι της. Οι οικονομικές δυνατότητες της γιαγιάς και του παπού ήταν περιορισμένες, ωστόσο ποτέ δεν έλειπε το γλυκουδάκι αυτό από το σπίτι της. Ιδιαίτερα όταν περίμενε επίσκεψη από τα εγγόνια της.
Δάκρυσα. Τρώγοντάς το ξανά - δεν ξέρω πόσα χρόνια μετά - με κλειστά τα μάτια, έχοντας την εικόνα της γιαγιάς μου να μας κυττάει χαμογελώντας πασαλειμένους με άχνη, ευχαρίστησα τον Θεό γιά κάποια πράγματα που όσα χρόνια και αν περάσουν, θα μείνουν (σχεδόν) αναλλοίωτα, γιά να μας θυμίζουν όμορφες, τρυφερές εποχές της ζωής μας.
Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου γιαγιά, ξέροντας οτι από κει ψηλά που βρίσκεται δεν θα ενοχληθεί καθόλου από τη δημοσίευση των φωτογραφιών της.

Συμπτώματα

Μέση ηλικία είναι όταν πρωτοϋποψιάζεσαι οτι το σώμα σου σε προδίδει.
Μέση ηλικία είναι όταν όλοι οι άλλοι ξαφνικά γίνονται νεώτεροι από σένα.
Μέση ηλικία είναι όταν αρχίζεις να λες όλο και πιό συχνά "θυμάμαι όταν . . ."
Μέση ηλικία είναι όταν προτιμάς να πάρεις έναν υπνάκο από το να βγείς έξω.
Μέση ηλικία είναι όταν συνειδητοποιείς οτι δεν σου απομένει πολύς χρόνος γιά να ανησυχήσεις γιά το οτι γερνάς.
Μέση ηλικία είναι όταν ανακαλύπτεις πόσο μικρά είναι τα μικρά γράμματα.
Μέση ηλικία είναι όταν το αντίθετο φύλο δεν μοιάζει και τόσο σέξι πιά.
Μέση ηλικία είναι όταν τα έχεις κάνει όλα, αλλά δεν θυμάσαι αν το φχαριστήθηκες όταν τα έκανες.
Μέση ηλικία είναι όταν νιώθεις οτι υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα που πρέπει να θυμάσαι, απ΄οτι παλιότερα.
Μέση ηλικία είναι όταν αρχίζεις να βλέπεις λιγότερες προοπτικές και περισσότερους περιορισμούς.
Μέση ηλικία είναι όταν αποφασίζεις ν΄αγοράσεις αυτό το σπορ αυτοκίνητο πριν είναι πολύ αργά.
Μέση ηλικία είναι όταν δεν βλέπεις που είναι τα γυαλιά σου.
Μέση ηλικία είναι όταν θα ήθελες να κάνεις μιά παράλληλη σχέση, αλλά δεν έχεις ούτε τον χρόνο ούτε την ενέργεια.
Μέση ηλικία είναι όταν ο καθρέφτης του μπάνιου σου είναι ψεύτης.
Μέση ηλικία είναι όταν είσαι σίγουρος οτι ακόμα θυμάσαι το σεξ.

Αν κάτι από τα παραπάνω σας θυμίζει λίγο τον εαυτό σας και θέλετε και καμμιά συμβουλή, παρακαλώ πατήστε εδώ αν είστε αρσενικό και εδώ αν είστε θηλυκό.

Αντε βρε, και μιά φωτό της Ανοιξης (του ιδίου καλλιτέχνη - Giuseppe Arcimboldo - γιά να είμαστε ακριβοδίκαιοι), έτσι γιά να μη μου παραπονιέστε.
Και γιά να μη μου πισογυρίσετε και απογοητευτείτε.
Μόνο να θυμάστε: μπορεί "ο Φλεβάρης κι'αν φλεβίσει καλοκαίρι να μυρίσει", αλλά και ο "Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης".

Αυτά.


Υ.Γ. (άσχετο με το θέμα) @ Ορλάνδο
Πράγματι, το ΥΠΕΞ είναι μεγάλο λούκι ;)

Σε πείσμα της πρώτης ανοιξιάτικης ηλιαχτίδας ...

Η αλήθεια είναι οτι και μένα ψιλοάρχισε να με πιάνει αυτή η "εαρινή υστερία" (και πως να μη με πιάσει με την χθεσινή καταπληκτική λιακάδα πρωτομαρτιάτικα) και έβαλα και "μάρτη" και ήπια και τον πρώτο φραπέ της χρονιάς. Αλλά συγκρατιέμαι, γιατί το τζάκι ακόμα το ανάβουμε και το καλοριφέρ ακόμα ξεκινάει μόνο του το πρωί επειδή ο θερμοστάτης κατεβαίνει στους 17 βαθμούς μέσα στο σπίτι.
Ετσι λοιπόν, διαλέγω σήμερα να πω δυό λόγια γιά τις ευεργετικές ιδιότητες του χειμώνα.
Ο χειμωνας είναι μία από τις τέσσερεις εποχές της εύκρατης ζώνης. Αστρονομικά, ξεκινά με το χειμερινό ηλιοστάσιο στις 21 Δεκεμβρίου στο Βόρειο Ημισφαίριο και στις 21 Ιουνίου στο Νότιο Ημισφαίριο. Τελειώνει κατά την εαρινή ισημερία στις 21 Μαρτίου στο Βόρειο ημισφαίριο και στις 21 Σεπτεμβρίου στο Νότιο. Στην μετεωρολογία μετρούνται συμβατικά οι μήνες Δεκέμβριος, Ιανουάριος, Φεβρουάριος για το Βόρειο Ημισφαίριο και Ιούνιος, Ιούλιος και Αύγουστος για το Νότιο.
Είναι συνδεδεμένος με τον θάνατο ή τον λήθαργο αν προτιμάτε της ζωής. Θάνατος προσωρινός, αλλά τόσο απαραίτητος γιά να κλείσει ο κύκλος, μόνο και μόνο γιά να ξαναρχίσει δυναμικά και αναζωογωνητικά να φουντώνει η ελπιδοφόρα Ανοιξη.
Είναι απαραίτητος γιά την γεωργία. Ολοι θυμόμαστε (φαντάζομαι) οτι το κρύο κρατά στη ζωή τους σπόρους των χειμερινών καλλιεργιών, μέχρι την φάση της βλάστησης.
Επίσης το χειμωνιάτικο κρύο, σκοτώνει τα μικρόβια (προσοχή στους ιούς μόνο).
Εξαφανίζει ενοχλητικά γιά τον άνθρωπο έντομα (βλ.κουνούπια, μύγες κλπ).
Μας κρατά μέσα στο σπίτι, πράγμα λιγουλάκι απαραίτητο που και που, μιά και έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε ενδοσκόπηση της εστίας και του εαυτού μας.
Τέλος, μας δίνει προσμονή. Προσμονή και ελπίδα γιά νέα πράγματα που όλοι ονειρευόμαστε να κάνουμε και να αλλάξουμε. "Ασε τώρα χειμωνιάτικα, την άνοιξη θα το κάνουμε".
Χαίρε λοιπόν, χειμώνα απαραίτητε. Ευχαριστούμε γιά όσα κάθε φορά μας δίνεις. Ευχαριστούμε που μας κάνεις πιό δυνατούς και ανυπόμονους γιά την Ανοιξη που είναι προ των πυλών.